Reúne, en principio, todos os requisitos para ser «xente de ben». De longo. É de dereitas, moi de dereitas; católico, moi católico, diríase que integrista; e moléstanlle moito o divorcio, o aborto, o matrimonio homosexual, a eutanasia e non digamos xa a lei trans. Mesmo ten un anxo da garda que se chama Marcelo e axúdalle a aparcar. Pero é que, ademais, foi ministro de Interior, o máximo responsable das forzas da orde, home de confianza e amigo persoal de M. Rajoy. Chámase Jorge Fernández Díaz, para o que a Fiscalía Anticorrupción pide quince anos de cárcere por dirixir unha operación paga con fondos reservados, co obxectivo de espiar a Luis Bárcenas (tamén parecía xente de ben antes de) e subtraerlle a documentación que puidese incriminar ao PP por financiamento irregular, a chamada caixa B, xa demostrada en sede xudicial. Tratábase de que ese material non chegase aos investigadores da trama Gürtel. Dito con outras palabras, utilizaron á policía, diñeiro e recursos públicos con fins partidistas. Toda a cúpula política e policial do ministerio está implicada, incluídos o seu número dous e varios comisarios. E, como non podía ser doutro xeito, tamén o ubicuo Villarejo, para o que se piden 19 anos de prisión. Cualificar a este suxeito como xente de ben sería demasiado, aínda que non esquezamos que foi condecorado cinco veces cando xa dirixía a mafia policial, unha con Rubalcaba a cargo de Interior e as outras catro con Fernández Díaz ao mando. Os indicios son abafadores. É un escándalo gravísimo que deberá liquidarse en sede xudicial. Pero, era o ministro do Interior o señor X do caso Kitchen? Ás veces a xente de ben non é o que parece.