O da inflación dos alimentos é como a pandemia de covid. Por moitas medidas que se tomen, non somos capaces de vencela. É o que máis debe preocuparnos por causar os maiores danos. E non consola saber que outros están moito peor, porque tres de cada dez bens que consumimos teñen xa un alza de dobre díxito.
O prezo dos alimentos empeza a antollarse imposible e inabordable. Uns exemplos: o azucre subiu un 52,1 %; o leite un 33 %, e os aceites un 31,3 %. As patacas fixérono un 20,5 % e o pan un 13,5 %. Falamos de produtos esenciais, que se entenden imprescindibles en calquera alimentación.
O problema é que non existen medidas máxicas nin fiables para pór coto a este despropósito. Nin quen teñen que facelo chegan a acordos básicos. O Goberno está dividido, o que tampouco é novidade, porque Unidas Podemos expón bonificar a compra. Mentres, o ministro Luis Planas mantén que a rebaixa do IVE a produtos seleccionados contribúe a «frear» a escalada e propón «continuar traballando neste obxectivo». Facenda e Economía resístense a baixar o IVE, á vez que a patronal de gran consumo Aecoc cuantifica o impacto da medida anterior e pide que se estenda a carne e peixe. Como o fai o PP. Yolanda Díaz segue defendendo unha limitación de prezos de produtos seleccionados da cesta. E a patronal cre que as subidas salariais, excepto a de Garamendi, claro, pode provocar un novo incremento dos prezos.
Cada un ten a súa receita. E sen a garantía de que funcione, porque a inflación alimentaria é difícil de combater. Os prezos soben con celeridade, tamén pola voracidade dos mercados e a especulación de materias primas, e baixan con lentitude insultante. Por iso hai que actuar, aínda a risco de ser acusados de intervencionismo, con decisión e urxencia. Impondo controis en prezos, en beneficios da distribución, e primando aos produtores. Con sancións, se é preciso. Hai que limitar os custos da cesta, como vai facer Francia e fixo Grecia. Pero, sexa o que sexa, faise imprescindible unha actuación urxente. E con solidez. Para que non ocorra como cando se reduciu o IVE e bonificaron os carburantes. Porque agora sabemos que esas medidas aforraron 2.100 millóns aos máis pobres. E 3.700 millóns aos ricos. Un exitazo.