Cando se coñeceu a proposta do partido do facherío para que Ramón Tamames liderase a súa ansiada moción de censura, nin o máis inxenuo deste país concedeulle o mínimo crédito. Porque, aínda sabendo ao que veu e para o que está a ultradereita na vida política, era difícil imaxinar que propuxese semellante bufonada. E tamén porque se cría que, aos seus case noventa anos, o proposto tería outras prioridades para o que queda de vida.
Pero cando criamos velo todo, confírmase a gansada. O vello profesor vai ser candidato á presidencia do Goberno nunha farsa máis propia do humorismo, que terá por escenario nada menos que a sede da soberanía popular. Onde nos aseguran que se exerce o poder lexislativo de España.
Pois alí, en lugar tan respectado, celebrarase a gansada, de cuxo rigor dá idea o feito de que nun par de cafés pechouse o acordo, a intervención do candidato e o programa a presentar por quen asegurou non fai tanto que a situación política «é o resultado dos personalismos de líderes que queren ser presidentes custe o que custe», defendendo entón un pacto de PSOE-PP e Cs.
A traxectoria intelectual de Tamames non merecía este final. Indecente. Incomprensible e incoherente coa súa traxectoria democrática e antifranquista. É o bobo útil que vai utilizar o facherío para lograr un chisco máis de protagonismo durante uns días. Pero o estudioso non debería prestarse á mascarada porque, como presenta de criterio, sabe que se Abascal tivese unha mínima opción de saír exitoso da moción non habería ir na súa busca.
Pero, sobre todo, o autor de tantos extraordinarios estudos económicos e históricos é consciente de que a súa presenza como candidato pola ultradereita é unha burla ao respectable procedemento das mocións de censura, ao Parlamento, aos nosos representantes alí sentados e á democracia. Que non fai máis que aumentar o desprestixio das institucións e do propio sistema. E iso é o grave do asunto. Que o noso réxime parlamentario e a nosa democracia non están para espectáculos burlescos. Que é o que dixo ata Aznar.
A moción, pois, carece de xustificación e rigor. A non ser que se presente para divertimento xeral. Que o mesmo. Porque desde que nos quitaron da tele os pallasos, non temos moito de que partirnos de risa.