Recompilemos. O facherío borra a violencia machista en Castela e León, a pesar de ter aumentado un 13 %. O seu líder, García Gallardo, di que hai mulleres que se aproveitan da lei para quedar coa custodia dos seus fillos. Á alcaldía de Valencia presentarán a un condenado por violencia psíquica. O facherío, ao que apoian 3.656.979 votantes, equipara este drama, que é estrutural, co que sofren os homes na contorna familiar e alimenta un discurso negacionista carente de datos. Un xuíz sentencia que chamar «raposa» á exmuller non é insulto e que ameazala con «unha caixa de piñeiro» non é un delito de ameazas, senón unha simple falta.
Sigamos. A presidenta da Deputación de Pontevedra, Carmela Silva, é unha «chacha para todo», a dicir do alcalde de Vilanova. O erudito Javier Smith cre que «os datos de homes que morren a mans de mulleres ocúltanse porque non interesa». Núñez Feijoo asume o relato dos ultras e define como violencia intrafamiliar e non machista que un pai mate aos seus fillos por «un problema coa súa parella». Un alcalde tacha ás mulleres de «frustradas, amargadas, rabiosas e fracasadas», outro di que «as saias están para quitalas e non para esconderse debaixo», e un terceiro que «como máis presentable está a muller é espida».
E aínda nos preguntamos por que se disparan os crimes machistas e como acabamos o ano cun asasinato cada 20 horas, seis en cinco días e tres en 24 horas? E por que decembro sáldase con dez crimes e o ano con 46 mortas a mans das súas parellas? Preguntámosnolo/Preguntámonolo, a pesar de que non se atenderon as denuncias previas de 20 das 48 vítimas mortais? Que falla? Todo. Falla todo e fallamos todos. Porque esta é unha sociedade onde hai xuíces machistas, xornalistas machistas e benedictinos tamén machistas. As declaracións soeces e insultantes, que deberían estar castigadas, proliferan por todas as esquinas. E iso alimenta que a muller sexa obxecto de burla e desconsideración. E só cando as cifras nos atafegan, como acaba de ocorrer, acordámonos do que supón a traxedia, a pesar de que nos pasamos a vida alimentando as ansias dos asasinos.
O machismo e a violencia que xera están só de cando en vez nos medios de comunicación e nas organizacións que o combaten con dureza e que son mofa para un sector da poboación. E nin nos inmutamos cando, tras unha traxedia, familiares e amigos asegúrannos que o asasino é pai e marido exemplar. Vémolo a diario e normalizámolo. Como todo o que rodea e envolve a esta secuela coa que non damos acabado por moitas campañas que fagamos. Temos o problema tan asumido e interiorizado que se disparou o número de mozos que nega a violencia machista. O 20 % dos mozos asegura que é un «invento ideolóxico», segundo o barómetro do Centro Reina Sofía sobre Adolescencia e Mocidade. E pénsano porque se lles adoutrina e porque esta crueldade non forma parte da vida diaria. Así de duro é.