Os galegos temos un problema. Non falamos suficientemente alto e claro e, xa que logo, non se nos escoita. Utilizamos un ton apagado que nos leva a pasar desapercibidos. Ocórrenos con frecuencia, pero sobre todo cando expomos as nosas necesidades máis aló de Pedrafita. Algunhas, históricas, e unha maioría que nos está obrigando a vivir en desigualdade fronte a outros lugares de España.
As situacións de desatención sucédense cada día. E varias veces. Desde a chegada da democracia non hai un só representante galego que se sentise satisfeito co acadado do Goberno central. De Fernández Albor a Alfonso Rueda. E ocupe quen ocupe a Moncloa ou San Caetano. Iso non inflúe. Claro que ultimamente as queixas non dan respiro. Desde o «estes non son uns bos Orzamentos para Galicia», do presidente Rueda ; a Stellantis, pasando por Alcoa, Altri, o financiamento, o corredor atlántico, a repartición de fondos europeos, sanidade, autoestrada ou o vello soño do tren O Porto-Vigo, que continúa estacionado. O salouco e a resignación son permanentes.
E se ímonos á outra beirarrúa ocorre o propio. O BNG abstívose na aprobación orzamentaria da pasada semana porque Néstor Rego considera que os Orzamentos son «insuficientes para Galicia», á vez que denuncia a falta de interese que existe en resolver os problemas dos galegos. O que xa nos quedou claro desde hai tempo.
Pero estas posturas chocan coas que se producen noutras comunidades. Os vascos, eses a os que sempre se lles acusa, talvez por celos, de mercadear cos seus apoios, fóronse co compromiso de investir decenas de millóns nas universidades, de revisar o sustento de servizos esenciais e cesión de competencias de Tráfico a Navarra, pactada por Aznar no ano 2000. Entre outros logros e despois de conseguir a renovación da cota para o próximo lustro.
Os cataláns levaron partidas para infraestruturas e outras melloras no seu territorio. Outro tanto lles ocorreu a nacionalistas e rexionalistas valencianos, canarios e cántabros. Que conseguiron o que querían tras aplicar as mellores técnicas de negociación, con tiras e afrouxas, e por iso acabaron apoiando as contas públicas.
E é que aos galegos non nos escoitan porque non nos expresamos coa suficiente contundencia. Falamos como avergoñados. E cando non nos atenden, instalámonos no queixume e recorremos á decepción e discriminación, aínda que o problema é que os nosos representantes institucionais e políticos falan tan apocados e medorentos que non lle prestan interese ao que din.
Hai que cambiar o ton e a disposición. E expresarse con claridade, enerxía e vehemencia precisas, para que nos fagan caso. Como fan, por exemplo, vascos e cataláns. E se aínda así seguen sen escoitarnos, pois damos un golpe na mesa. Ou varios. Que xa está ben de ir de catetos pola vida.