Ata onde se, non hai un personaxe político español que goce de tanta popularidade como Isabel Díaz Ayuso. Con máis votos, si. Sen ir máis lonxe, o presidente de la Xunta de Galicia, que leva catro maiorías absolutas, pero aínda non foi recibido nunha universidade como un artista de cine, cousa que lle ocorreu a Isabel. Nin se lle arremuiña a xente na rúa aclamándoo coma se fose Messi na súa chegada a París. Nin os hostaleiros inventaron as «croquetas Feijoo», como en Madrid onde xa existen as croquetas Ayuso, que saben como todas, pero levan o seu nome. Á presidenta de Madrid ocórrenlle esas cousas e outras moitas que, como é muller, dáme pudor contalas.
Sería natural que ela, ao sentirse así querida, tivese soños de grandeza e estivese disposta a medirse nas urnas co lucero do alba. Co lucero Sánchez, tamén sen ir máis lonxe. Pero é realista, sabe que España non é Madrid como tanto lle repiten, e neste momento non discute o liderado de Pablo Casado e a súa aspiración é ser presidenta do PP na súa rexión. Se todos os demais presidentes de comunidade presiden tamén o partido, por que ela non vai ter esas aspiración? «Eu tívena», dixo Feijoo na súa rolda de prensa con Yolanda Díaz.
Ocorre que o seu caso actual, que tantos titulares dá, é o exemplo de libro de como se constrúe unha crise. Atención ao episodio: nunha reunión de partido, Pablo Casado dixo que alí había «unha magnífica representación de Madrid», que era o alcalde Martínez Almeida e, por algún tipo de interpretación máxica, algúns oíntes deduciron que Almeida acababa de ser sinalado como presidente do PP rexional. Circulou a bóla, fíxose grande, Almeida nunca dixo que se fose presentar, pero tampouco o negou, e ale: a prensa non é que o converteu en candidato; é que o converteu no candidato de Casado, o preferido. Naturalmente, contra Isabel.
Escoitouno Esperanza Aguirre, empezouse a preguntar que teñen os «niñatos» de Xénova contra a súa nena e estalou a guerra civil: Teodoro García Egea, secretario xeral, reaccionou culpando a Aguirre da corrupción. No xornalismo declarativo que se fai neste país, os xogos das palabras eran unha xoia. Non había máis que pegar a orella aos raíles do tren e saían tropecientas crónicas. E nesas estamos.
Agora, a reflexión: vexan vostedes o doado que é crear un cisma. Comproben con que rapidez declárase unha guerra de sucesión. E engadan: se a pelexa Ayuso-Almeida é ficticia, non se que fai Casado que non di o que pensa. Ou lle vén ben esa imaxe de choque con Ayuso? E se a pelexa é verdadeira, non se que gaña a dirección do PP alimentando o monstro da discordia. Ás veces penso que a dereita española, para xolda do señor Tezanos e as súas enquisas, segue seducida polo irresistible encanto da autodestrución.