Xa está ao virar a esquina a novena xeración de consolas de videoxogos. A primeira (Magnavox Oddissey, Atari Pong) servía pouco máis que para xogar ao tenis ou o hockey con dous palitos que se movían na pantalla; a segunda (Atari 2600) popularizou os cartuchos intercambiables; a terceira (NES, Sega Master) supuxo a salvación da industria; a cuarta (SNES, Sega Mega Drive) foi a consolidación; na quinta (PlayStation, Sega Saturn, Nintendo 64) entrou Sony como un elefante nunha cacharrería; a sexta (Dreamcast, PS2, Xbox, Nintendo GameCube) significou o canto do cisne de Sega e a aparición dun novo xogador, Microsoft; na sétima (Xbox 360, PS3, Wii) Nintendo varreu a todos; e a oitava (PS4, Xbox One, Switch) confirmou que o xogo é cousa de dúas, cun terceiro que vai por libre e case sempre acerta e gana.
Sony e Microsoft lanzarán este outono os seus novos dispositivos, PS5 e Xbox Series X, e a guerra entre ambas xa comezou. A compaña estadounidense nunca puido co seu rival -cando máis preto estivo foi coa Xbox 360, que vendeu 84,7 millóns de unidades, por 87,4 millóns da PS3-, pero agora conta con novas armas. Por unha banda Game Pass, un servizo de subscrición lanzado hai dous anos que permite instalar os xogos na propia máquina (a diferenza de PlayStation Now, que os executa nos servidores de Sony). Isto evita ter que preocuparse por problemas de streaming ou conectividad. Cuesta 12,9 euros ao mes e xa ten máis de 10 millóns de usuarios, así que multipliquen.
Pero a Microsoft faltáballe catálogo (precisamente o que lle sobra á súa competidora xaponesa), e acábao de solucionar coa compra de ZeniMax Media, propietaria de Bethesda Softworks, estudo responsable dalgunhas das franquías máis importantes da industria: Wolfenstein, The Elder Scrolls, Fallout, DOOM... Custou 7.500 millóns de dólares, pero parece que ben investidos.