Somos millóns os españois que saltamos de alegría ao ver, ao fin, ao Consello Xeral do Poder Xudicial pronunciándose sobre cuestións de actualidade. Agardabámolo con auténtica necesidade. Porque durante décadas cremos que os seus membros vivían noutro país. Tantos anos sen abrir a boca e de súpeto, nun par de días, dous pronunciamientos para sacudir a vida política e xudicial española.
Por unha banda, o CGPJ lembroulle a Pablo Iglesias que hai que ser máis respectuoso coa xustiza, apelando a «a moderación, prudencia e mesura, e á responsabilidade institucional para evitar a utilización política da xustiza ou o cuestionamiento da independencia, a imparcialidade e a profesionalidade dos/as xuíces/zas e maxistrados/as que integran o Poder Xudicial». Que está moi ben que o faga e lémbrelle que agora é vicepresidente e non axitador social. Pero mesmo estaría mellor e máis autorizado se o tivese feito tamén cando Rafael Catalá, entón a cargo do ministerio, criticou ao maxistrado que defendeu co seu voto particular aos condenados na sentenza dA Manda e burlouse da vítima. Non se pronunciou entón o Consello, pero bo, nunca é tarde.
E unha vez que lle pillou o ritmo, o presidente Carlos Lesmes propuxo onte mesmo non considerar a Dolores Delgado idónea para a Fiscalía, mentres ningúns dos seus vogais preparan unha resolución contra o seu nomeamento. Que tamén está moi ben e estaría mellor se se pronunciaron cando Andrés Ollero, voceira parlamentaria do PP en Xustiza, pasou ao Tribunal Constitucional sen utilizar a porta xiratoria. Directamente.
É para desconfiar. Son tantos e tantos os asuntos que lle competen nos que o CGPJ non abriu a boca que é para desconfiar. É tal o caos en que se atopa a xustiza do noso país, non hai máis que botar unha ollada aquí ao lado, a Lugo; son tantas e tantas as ocasións en que nos tivese gustado coñecer o seu parecer, foron tantas as veces en que agardamos necesitados dos seus criterios, que agora recibimos con alborozo as súas opinións. Opinións, por certo, que descoñecemos sobre os revolcones que a xustiza europea está a dar á nosa.
Non imos ser tan perversos como para pensar que o poder dos xuíces, de maioría conservadora, decidiu entrar nunha guerra aberta co novo Gobierno e que está disposto a responder a cada decisión ou declaración do Executivo. Non. Debe de ser que o órgano que rexe o poder xudicial, e que o PP se nega a renovar, cambiou de estratexia. Así de sinxelo. E que pasa da discreción e o disimulo que mantivo ata o de agora ao combate que se albisca no horizonte. Pero ten que coidarse do que fai e como o fai, porque despois dunha traxectoria tan inhibida e borrosa poderiamos pensar que se decidiu a facer política. Que non o pensamos. Nin se nos ocorre pensalo.