Rajoy converterase hoxe no primeiro presidente do Goberno en exercicio en comparecer ante un tribunal. Farao como testemuña, convén lembralo. Non é investigado nin sospeitoso penalmente de nada. Pero que non pese sobre el ningunha acusación non significa que o seu paso pola Audiencia Nacional sexa politicamente intranscendente. A excepcionalidade da comparecencia é un fiel reflexo da súa extraordinaria importancia. Case seis anos despois da súa chegada á Moncloa, a sombra da corrupción segue axexando a Rajoy, hipotecando a súa presidencia e lastrando a vida política do país, necesitado dunha rexeneración que non chega. E ver ao presidente testificando ante os tribunais non axuda precisamente a pasar páxina. Non porque o caso Gürtel póidalle salpicar penalmente, que a estas alturas queda claro que non, senón polo desgaste que para as institucións democráticas supón o interminable rosario de casos de corrupción.
En condicións normais, cabería agardar que o Goberno encabezase a rexeneración das institucións. Pero na práctica está a ocorrer xusto o contrario. As culpas do pasado fixeron do PP o principal obstáculo para unha limpeza que España necesita como o respirar. Que a corrupción foi un tumor que se metastatizó por todo o tecido do PP e acadou a notables dirixentes do partido é algo que hoxe está fóra de toda dúbida. E que a responsabilidade penal non lle acade a Rajoy non significa que non a teña política. Polo que pasou e polo que debería pasar agora. Polo cargo que ocupaba no PP cando sucederon os feitos que se xulgan e polas súas responsabilidades como encargado das campañas electorais do partido, Rajoy non é unha testemuña máis, é a testemuña. E como actual presidente do Goberno, o seu testemuño debe servir para guindar luz sobre o que sucedeu, non para seguir tapándoo. Non está en xogo o seu futuro penal, pero si a súa credibilidade. E con iso o seu futuro político.