Interesante o xogo que se traen Pedro Sánchez e Pablo Iglesias . Creo que non vai cambiar a historia do país; nin sequera servirá para algún cambio na política nacional, pero proclamará ao vencedor no torneo da astucia. Ambos buscan o mesmo: facerse co liderado da oposición; o liderado recoñecido socialmente, non o parlamentario, que lle corresponde ao PSOE por número de escanos. Co fin de lograr ese liderado social fixo Iglesias a súa moción de censura. Co fin de arrebatarllo e roubarlle de paso algúns votos, Sánchez asumiu o slogan que reclama a esquerda para o PSOE, que é como dicirlle a Podemos: «Quita as túas mans do meu prato».
Vai ser todo moi entretido. Xa o está sendo. É un espectáculo contemplar como o PSOE cambiou a súa posición sobre o Tratado de Libre Comercio con Canadá en tempo marca: en menos de dous días. Parece coma se sacase o dedo pola fiestra a ver como vén o vento, ve a oposición de Podemos e dos sindicatos UGT e Comisións e exclama: «¡Uy, van pensar que somos de dereitas!», e oponse ao tratado por consideralo ultraliberal e algunhas herejías máis. Se agora alguén lle di que pensa o mesmo que Trump -xa llo dixo o ministro de Asuntos Exteriores-, que a ninguén lle estrañe que remate votando a favor ou absténdose, que o fai centrista, pero non conservador.
O outro paso está a ser a chamada mesa polo cambio, á que convoca a Podemos e a Cidadáns. Non se lle augura un gran éxito, pero lanza ao electorado de esquerdas a idea de botar a Rajoy canto antes, non sexa que Pedro Sánchez quede como un señor que permite que Rajoy siga campando ás súas anchas, fronte a un Iglesias que mantén o monopolio anti-Rajoy e quere ser o novo símbolo do «non é non». A opinión publicada observa os movementos con curiosidade, e Sánchez debe ter coidado: na prensa empézase a dicir que se volveu a «podemizar».
Polo outro lado, observen como xoga Pablo Iglesias : ao ter a vantaxe de ser deputado, párase nos corredores para falar cos xornalistas; como labia non lle falta, solta un discurso en cada declaración; como tampouco lle falta descaro, nas súas mensaxes parece o autor de cada iniciativa socialista ou o condutor que está a levar ao horto ao socialismo; quere ser unha especie de líder espiritual (perdón, intelectual) do novo PSOE que encarna Pedro Sánchez. E nestas andan: vixiándose polo rabillo do ollo, facéndose trampas que parezan colaboración desinteresada, desconfiando o un do outro e cun coitelo na liga por se hai que pasar á lexítima defensa. Tarde ou cedo vaise a cometer un crime. Ou talvez algo peor: unha traizón.
E nestas andan: vixiándose polo rabillo do ollo, facéndose trampas que parezan colaboración desinteresada