Hoxe, o día despois de que os últimos descerebrados de ETA certificasen o seu desarmamento, talvez conveña reflexionar sobre como e por que se chegou a esta situación e quen son os que deben levar o mérito de ter acabado coa banda de terroristas. Porque non vaia a ser que agora aquel señor de bigote que nos falou do Movemento Vasco de Liberación, ou aqueloutro que nos dixo que «dentro dun ano estaremos moito mellor horas antes de que a T4 voase polo aire, ou os arrepentidos, os negociadores e o mal chamado «home da paz», queiran apuntarse o tanto.
O mérito é única e exclusivamente das forzas armadas e da sociedade. Da vasca e da española despois. O valor é das vítimas que perderon a familiares ou viven con mutilaciones e cicatrices. É de cantos padecemos a ameaza, o pánico, a extorsión e a violencia duns anormais que fixeron todo este percorrido de 2.472 actos terroristas e 825 mortos, para acabar tan derrotados e humillados como o exército de Pancho Villa .
Por iso esta fin de semana importantísimo no calendario da vitoria inapelable da cordura. Esa que souberon manter os que perderon aos seus pais, fillos e amigos. E, por suposto, a de quen combateron en primeira liña contra ela.
Os salvapatrias tratan de dicirnos que o desarmamento etarra ten escaso valor. Non é certo. É o recoñecemento final e público dun fracaso humillante e bochornoso para quen quixeron impornos as súas ideas a base de bombas e de tiros na caluga. Por iso hoxe debemos darnos unha homenaxe: á resistencia, ao sentido común e á dignidade.