O acceso á enerxía eléctrica é un dos indicadores para medir o grao de desenvolvemento dos pobos. Como a auga potable. E a educación. E a saúde. A dependencia enerxética -carecer de recursos, medios para producila e para distribuíla- socava, ademais, a soberanía económica dos nacións. Unha persoa sen capacidade para quentar un fogar e un país que non garante a subministración aos seus cidadáns conforman o perfil do subdesarrollo.
Así era, polo menos, ata non fai moito. Pero resulta que no hemisferio máis desenvolvido popularizouse -ao mesmo ritmo que se ía estendendo o fenómeno- un concepto que se acuñou en Gran Bretaña nos anos noventa: a pobreza enerxética. É o que sucede cando unha familia ten que dedicar unha parte excesiva dos seus ingresos a pagar o recibo da luz. Ou cando, directamente, a falta de recursos impídelle manter a casa en condicións dignas de ser habitada. Porque non se pode conectar a calefacción, porque hai que desenchufar o frigorífico, porque non hai cociña nin auga quente.
Onte á noite produciuse un dos picos no prezo da enerxía que nos poñen as eléctricas en casa. E xa avisou o ministro: a factura encarecerase en cen euros ao final do ano. Máis madeira para que a pobreza enerxética gañe terreo entre unha poboación que a duras penas percibe síntomas de melloría económica. Difícil de encaixar o razoamento das produtoras que apelan aos seus custos de produción, a un déficit de tarifa e ao compromiso cos seus accionistas. Trátase dun servizo esencial -que determina o nivel de dignidade das persoas e a equidad dunha sociedade-, talvez demasiado ao albur dos caprichos do mercado.