La Voz percorre a Barcelona Games World, unha das feiras de videoxogos máis grandes do sur de Europa e reflexiona sobre o futuro da industria cos profesionais galegos que acudiron á cita
09 dic 2018 . Actualizado á 05:13 h.Para os amantes dos videoxogos hai varias convocatorias ineludibles no calendario, e as grandes feiras do sector están marcadas en vermello. As máis potentes, nas que compañías punteiras sinalan as tendencias do futuro, levan bandeira estranxeira. Pero en España tamén van calando estes eventos, nos que os afeccionados gozan das novidades do mercado e os profesionais intentan pechar acordos para seguir alimentando o sector. A capital catalá dá nome e espazo á Barcelona Games World, que na súa terceira edición, celebrada ao longo dos últimos días, fortaleceuse en número de asistentes: 138.000 persoas, coas que bate os números do 2017.
Nese avispero de persoas, entre os miles de metros cadrados dos pavillóns do recinto Fira Gran Vía, unha pequena caseta situada na zona dos estudos independentes invita a encarnar a unha nena que constrúe a súa propia illa. Summer in Mara, que así se chama o videoxogo, respira o azul do océano. E quizá por iso a Diego Freire, ferrolán de nacemento, resúltelle tan doado vendelo. «O meu traballo é conseguir que á xente lle guste o que facemos», explica este mozo, responsable de mercadotecnia e relacións públicas do estudo Chibig, con sede en Valencia.
Diego empezou na industria escribindo sobre videoxogos. E de aí pasou a querer facelos, aínda que a primeira experiencia non funcionou. «Eramos catro persoas nun cuarto alugado; a nosa intención era montar unha empresa, pero era inviable». Aos seus 26 anos, di queimarse «moi forte» no pasado. Lamenta que en España estéase creando un ecosistema de startups que se aproveitan dos recentemente graduados, dispostos a empregos non remunerados que non lles levan a ningunha parte. «A Chibig viñeron mozos ofrecéndose a traballar gratis, pero nós negámonos. Así non profesionalizamos a industria».
A Summer in Mara aínda lle queda desenvolvemento por diante e buscan respaldo económico. Solicitaron as axudas do Gobierno, «que supostamente se resolvían en outubro, pero seguimos á espera», explica Freire, á vez que admite que «sempre estamos na corda frouxa». O seu futuro laboral só pasará polos videoxogos «se entre todos somos capaces de crear esa industria na que te poidas retirar», conclúe.
Un sector novo
Falar de xubilacións nesta contorna é mirar a moitos anos vista, sobre todo no ámbito dos e-sports. A zona da feira dedicada ás competicións de videoxogos, co seu estadio repleto de público, fai sentirse veterano ao que pasa dos 30. «É unha industria moi nova e os que máis nos involucramos desde o principio fomos os mozos», explica David Alonso Vicente, de Vodafone Giants, equipo que compite na liga de Videoxogos Profesional de League of Legends. Ten 26 anos e leva catro traballando profesionalmente no sector, primeiro como adestrador, agora como director deportivo. As súas orixes están en Goián, Pontevedra. «A miña familia ao principio non entendía por que investía tantas horas -asegura-, agora ata os meus avós ven as competicións e anímanme».
O seu primeiro traballo foi neste sector e nel vaise moldeando. «A miña experiencia aválame», asegura, para exercer un posto que en parte consiste en buscar talento e negociar contratos. «Agora todo está regulado de forma moito máis seria, con contratos laborais e por dereitos de imaxe», explica. Outra cousa son os soldos, xa que «non todos os clubs viven disto en boas condicións». A excesiva dependencia de patrocinios e investimento privada é un dos lastres para os equipos, que aínda non tiran proveito de ingresos por merchandising ou dereitos de televisión. A industria crece a bo ritmo (duplicará a súa facturación ata os 1.453 millóns no 2021, segundo a consultora Newzoo), pero aínda está afastada das cifras do deporte tradicional. E detrás dos risos que escoitan na feira hai moito sacrificio. «Cando era adestrador, sentín que me consumía», admite.
Algúns profesionais da industria tiveron a sorte de gozar da feira como consumidores. É o caso de Abel Pérez, un vigués que chegaba a Barcelona desde Varsovia (Polonia), onde desde hai tres anos traballa como probador de videoxogos, un emprego que lle gusta «porque che sentes parte dunha obra de arte; como ti sentes o xogo inflúe en como se acaba facendo». A remuneración deste tipo de empregos no país non é alta porque entrar é relativamente doado.
Ofertas sen buscar
De feito, no seu caso, foi por casualidade. A industria presentóuselle. Estaba (e está) en todas partes. «En Polonia hai tantas empresas de videoxogos que che atopas as ofertas de traballo no sector sen buscalas -relata- porque alí as empresas nacionais teñen moito apoio do Gobierno, peso na economía do país, varias delas están en bolsa... Aquí é difícil atopar algo así». Desde Polonia segue a evolución do sector en España e en Galicia. «Fai un par de anos non coñecía a Gato Salvaxe (estudo coruñés de videoxogos) e agora ten repercusión mundial con The Waylanders. Saen á luz proxectos galegos. Vexo que crece», afirma satisfeito.