Ana Amado, fotógrafa: «O perfecto non é humano»

Recentemente aberta en Lugo a exposición Arquitecturas (re) visitadas, patrocinada pola delegación lucense do Colexio de Arquitectos de Galicia, Ana Amado (Ferrol, 1975) xa está en Madrid. Así que falamos por teléfono sobre o seu traballo e algo máis. Aproveitamos o seu riso doado e explosiva para que todo flúa.

—A exposición non se estrea en Lugo.

—Non. A mostra produciuna o colexio de Arquitectos Vasconavarro no 2018 e estivo itinerando desde entón. Esta é a primeira vez que se expón en Galicia.

—Parte da exposición mostra pobos construídos de golpe. Sempre teñen eses pobos como algo que non gusta, artificialidade...

—No proxecto que desenvolvín co arquitecto Andrés Patiño queriamos ver cos nosos propios ollos a beleza nesas vilas de colonización, que foron deseñados por algúns dos arquitectos máis destacados da modernidade do século pasado. Os colonos, inicialmente, sufriron o desprezo dos pobos próximos que si eran pobos históricos. E, ao final, estes pobos acabaron creando uns lazos de solidariedade entre eles.

—Que prepara agora?

—Sempre teño cousas sobre a mesa. Tiven o grandísimo honra de rodar unha curtametraxe con Lois Patiño sobre o mundo dos lavadoiros, que son o único espazo público construído para mulleres; estivemos a falar con mulleres no Barbanza. Non o poderemos ver ata outono do ano que vén. Foi unha experiencia marabillosa. Tamén estou co meu proxecto Lideresas, sobre mulleres maiores e a súa falta de visibilidade. Vou poder desenvolvelo en Washington porque me invitou a embaixada para o 8 de marzo, para facelo con mulleres de alí.

—No seu traballo tamén hai fotos de arquitecturas inacabadas, feas... Hai beleza no feo?

—Igual refírese a un proxecto chamado Spanish Dream no que fotografei edificios inacabados con xente dentro. Eran fotos escenificadas que pretendían provocar unha reflexión sobre esa febre que tivemos todos de ser propietarios de vivendas. Fotografar a fealdad, cousas que non son perfectas, é algo que me atrae moito. Mesmo, cando teño que facer reportaxes de arquitectura, intento fuxir da fotografía perfecta. Porque o perfecto non é humano. Atráeme a parte inacabada, mesmo fea dos lugares. E esa parte, en Galicia, tamén nutre a nosa idiosincrasia, gústenos ou non.

—Leva sempre unha cámara amais ?

—Sempre non, porque pesa moito, pero intento mirar fotográficamente. Ademais, agora temos esta marabillosa á vez que odiada ferramenta que é o móbil.

—O móbil, claro. Para que levar unha cámara?

—Por varios motivos. O móbil non se achega nin de lonxe á calidade que se acada cunha cámara e cun sensor maior. O móbil serve para tomar apuntamentos, para imaxes que non teñen que ser impresas a un tamaño decente e porque é a ferramenta coa que nos comunicamos.

—Podes tomar un apuntamento co móbil e o día que volves coa cámara, aquela foto xa non existe.

—A fotografía é efémera, pero que poidas volver ao sitio ou non depende  do tipo de fotografía que fagas. Se a única cámara que teño no momento é o móbil, tiro e punto; sen remorso. Para un proxecto documental a longo prazo no que tes que estudar o lugar moitos días distintos, o instante decisivo pasa a un segundo plano.

—Lembra cando sentiu a pulsión da fotografía por primeira vez?

—Cando me regalaron a miña primeira cámara réflex e empecei a trastear co tempo de exposición e a apertura do diafragma. Iso engánchache irremediablemente. Profesionalmente dedícome á fotografía desde fai uns dez anos.

—Por certo, onde vive, en Galicia ou en Madrid?

—Nos dous sitios e na A-6, ja, ja. Teño a miña sede en Madrid, pero viaxo constantemente a Galicia: a miña familia vive en Ferrol e a miña parella vive en Boiro. A min gústame moito Madrid. Ten unha gran calidade humana e dáche moitas oportunidades se cho curras.

—Tamén fai os seus primeiros pasos na ópera, cantando.

—Bo, cantei no coro dunha ópera. Como solista, aínda quedan moitos colacaos. Estou a tomar clases de canto lírico. A música formou parte da miña vida desde sempre. Sempre cantei; un ano fun a vocalista de Cristina Pato. Desde que vin a Madrid estou en coros e nun deles puiden cantar Madame Butterfly pero, repito, como parte do coro.

—Celta ou Dépor?

—O meu pai é un dos seareiros máis importantes de Galicia. No seu día foi o seleccionador nacional de fútbol sala feminino. Eu sempre estou con el e creo que elixiría ao Racing de Ferrol. Pero se é Celta ou Dépor, diriamos Dépor.

—Francia ou Arxentina?

—Gustaríame que gañase Arxentina.

—Que lle gusta facer cando ten tempo?

—Gústame viaxar e todo o que teña que ver coa cultura audiovisual. E ler.

—Defínase en poucas palabras.

—Curiosa e tenaz.

—Algo que lle resulte repugnante.

—A violencia gratuíta.

—O mellor momento do día?

—¡O almorzo! Longo e acougado.

—Unha canción.

—Ocórrenseme varias: A Case of You, de Joni Mitchell; Lately, de Stevie Wonder, ou Purple Rain, de Prince...

—Vale, vale. O máis importante na vida?

—Ser coherente cun mesmo. Sexas como sexas. E evitar a preguiza, que é o peor dos pecados. E non facer dano aos demais gratuitamente, intentar portarse ben.

---

---

---