A romaría do Faro volve ser como antes, pero agora con peregrinos e curas chegados de fóra

Unha misa cada hora en punto entre as nove da mañá e a unha, momento este último en que os fieis sacan en procesión a imaxe da Virxe custodiada o resto do ano dentro do santuario. É o programa de todos os anos da romaría do 8 de setembro na cima do Faro, o monte no que se unen as comarcas de Chantada e O Deza. A festa do Faro Grande, para diferenciala da que tamén se celebra alí o 15 de agosto, que é un pouco máis «pequena» faise maioritariamente ao aire libre e iso permitiulle resistir estes dous últimos anos de restricións en interiores . Esta romaría non deixou de celebrarse nin no 2020 nin no 2021, pero esas dúas veces non foi o mesmo. Leste era o ano da volta con todas as da lei da maior romaría relixiosa que se celebra no centro de Galicia. Houbo moita máis xente que os dous anos anteriores, pero non tanta como antes da pandemia.

A misa da unha da tarde é o momento de ver canto tirón conserva esta romaría que se celebra a 1.188 metros de altura e no monte máis visible de Galicia. É a hora da quinta e última misa do día, a que sempre reúne máis público. Como este é un ano distinto, no que todo volve despois dos apuros do covid, tamén esa misa foi especial. Esta vez veu de Lugo o bispo Alfonso Carrasco para oficiala. Con el, Xabier Diéguez, que é o cura titular da parroquia chantadina de Requeixo -á que pertencen o santuario e o cume- e outros cinco sacerdotes. Un deles non subira nunca ao monte Faro. Chámase Jean de Dieu e é un cura de Kigali, a capital de Ruanda, e leva un mes en Chantada nunha estancia temporal.

A maioría dos asistentes á misa eran veciños de Chantada e de Rodeiro , os dous municipios que comparten límites nas proximidades do cume do monte Faro, pero tamén doutros puntos das comarcas de Chantada e O Deza e doutros lugares de Galicia. Pero este ano había tamén algúns peregrinos, doados de identificar as súas mochilas e os seus bastóns, que van cara a Santiago polo Camiño de Inverno.

A que non é nova é o costume de subir ao monte andando desde Chantada e desde Rodeiro. Decenas de persoas volveron facelo este ano. E entre estes, uns poucos cumpriron co rito de completar o último tramo de xeonllos, ofrecidos á Virxe para pedir a súa intercesión para superar algún mal momento ou como mostra de agradecemento porque xa o pasaron.

A todos lles tocou na misa da unha o mesmo sol inclemente que leva todo o verán apertando sen descanso. Este non é un ano calquera porque é o do adeus ás restricións do covid, pero tamén por el calor e a seca. Lembráballo a todos a coñecida como fonte da Virxe, que habitualmente proporciona unha fresca recompensa a os que soben ao monte andando. Este ano está seca.

---

---

---