Os venezolanos e, xa non só os da oposición, tamén a inmensa maioría dos chavistas da pié, non están dispostos a seguir aguantando a cleptocracia que comanda o actual inquilino do palacio presidencial de Miraflores.
25 abr 2017 . Actualizado ás 08:58 h.Máis dunha vintena de mortos e preto dun milleiro de feridos é o tráxico balance provisional das tres primeiras semanas de mobilizacións masivas.
No Caribe non hai estacións climatolóxicas pero si políticas. Nas rúas de Venezuela vívese unha auténtica primavera que en varios aspectos lembra a Primavera Árabe, a que comezou en Tunez fai sete anos e segue traxicamente viva en Siria . No palacio presidencial de Miraflores vívese no outono desde hai meses. Maduro, o seu actual inquilino, ten complexo de folla perenne, pero existen claros indicios de que está a piques de caer.
Á súa podremia crónica estáselle sumando o forte temporal que sopra desde a rúa, cada vez con máis intensidade, especialmente desde que a finais do pasado mes de marzo cometeu a súa antepenúltima torpeza ao activar un autogolpe de Estado e anular por vía xudicial as competencias da Asemblea Nacional, con maioría abafadora da oposición, á que veu ninguneando desde o momento mesma da súa constitución en xaneiro do pasado ano.
A súa ousadía, o silencio cómplice de moitos países amigos da rexión, que xa non o son tanto ou foron anatemizados como inimigos, o clamoroso silencio de poderes facticos, como as Forzas Armadas ante os reiterados ataques á Constitución Bolivarina da que se proclaman custodios, os personalismos dalgún dos dirixentes opositores e o empeño doutros por apostar exclusivamente pola vía institucional para afrontar a crise galopante que azouta ao país, permitíronlle ao ungido lograr algunhas vitorias pírricas como a non celebración do Referendo Revogatorio exposto pola oposición.
Fuxida cara a adiante
Esa permanente fuxida cara a adiante, sen afrontar os gravísimos problemas que padece o país, con actuacións tan disparatadas como obscenas, tales como doar máis de medio millón de dólares para os festexos do acto de toma de posesión de Donald Trump ou o anuncio da compra de 500.000 fusís para armar as súas milicias, non fixeron máis que provocar fobia nunha cidadanía farta de pasar fame e de ver como se morre a xente por falta de medicamentos, sen que acepte abrir unha canle humanitario para recibilas. Así llo puxeron de manifesto nunha recente visita ao estado Bolivar, unonde os máis chavistas, onde foi despedido a tomstazo e guebazo limpo.
Os seus últimos exabruptos foron o anuncio efectuado no seu epístola televisiva dominical de que «temos que impulsar un proceso popular Constituínte, pola vía electoral, pacífica, para refundar a República a través dunha Asemblea Nacional Constituínte popular da clase obreira, dos campesiños, dos indíxenas, das amas de casa, dos pescadores, dos estudantes».
Diálogo de ollomoles
O mesmo domingo no seu programa Os domingos de Maduro, a súa versión do Aló Presidente do defunto Comandante, pediu aos ex presidentes mediadores no proceso de diálogo entre o goberno e a oposición que visiten o país «xa», porque «quero conversar con eles». Chamou á oposición a «un diálogo a tempo para que «despois non se queixen». A invitación fíxoa extensiva ao Papa Bergoglio para que seguise acompañando o paripé de diálogo iniciado en outubro do 2016.
De que Zapatero e compaña préstense a escenificar algo que segundo todos os indicios volvería ser o que popularmente se coñece como diálogo de ollomoles, vistos os precedentes non se descarta. Menos probable é que o Papa Bergoglio sígalle o xogo. A oposición, menos, salvo que algún dos que din selo, préstese a entrar no xogo dunha democracia ao nicaraguana.
Se con estes fogos de artificio pensa que vai lograr arrefriar a rúa, é un síntoma claro de que Maduro vive nas minchas. De non ser así o que faría sería liberar aos presos políticos, cesar á súa forza de choque xudicial, empezando por Mikel Moreno, presidente do Tribunal Supremo, convocar eleccións rexionais, municipais e presidenciais e dimitir do seu cargo como presidente, dando paso a un goberno provisional. Iso é o que faría en circunstancias similares calquera cargo publico con dous dedos de fronte e un mínimo de sensibilidade democrática Non o caso.