O zapatazo de Beiras: o arrebato pop ausente do diario de sesións do Parlamento

A principios dos noventa, o Parlamento galego de cando en cando chegaba aos telexornais estatais. Quizais algún escintileo dialéctico de Manuel Fraga, momentos relevantes como unha investidura... Pouco máis. O zapatazo de Beiras no seu escano cando se debatía un novo regulamento parlamentario que o PP de Fraga quería impor coa súa maioría absoluta foi un momento de telexornal de libro, se non fose porque, ao parecer, ningunha cámara de televisión estaba gravando ese momento do debate. Si hai imaxes de fotoperiodistas que estaban presentes, como Merce Ares, ou Lavandeira, entre outros. Se non fóra por eles, quizais xeraríase a mesma discusión que aínda colea respecto ao zapatazo histórico que Xosé Manuel Beiras quería emular, nun deses xestos pop que quedan no subconsciente colectivo. Efectivamente, hai dúbidas sobre se o zapatazo do mandatario soviético Nikita Kruschev foi tal ou en realidade foi unha puñada na mesa, similar ao que tamén daría Beiras anos despois —en abril do 2013— sobre o escano do entón presidente Feijoo, precisamente despois de que este lembrase o histórico zapatazo.

Non hai fotografías reais de Kruschev co zapato na man, tan só unha imaxe falsa que foi desenmascarada. Un politólogo que entrevistou a decenas de diplomáticos presentes na asemblea da ONU non puido sacar unha conclusión sobre se o dirixente soviético brandiu o seu zapato ou non, polo que chegou a esta pesimista conclusión: «Se non podemos establecer a verdade sobre un feito con centos de testemuñas presenciais vivos, que sentido ten reconstruír acontecementos de fai centos de anos?». En certa medida hai baleiros similares no zapatazo de Beiras: hai imaxes, pero o incidente non está reflectido explicitamente no diario de sesións. Aínda que é habitual que haxa anotacións entre parénteses co que sucede na Cámara á marxe de quen ten a palabra, neste caso só se refire a palabra «interrupcións» cando os grupos empezaron a protestar pola presentación do novo regulamento por parte do portavoz parlamentario do PP, Gerardo Conde Roa. Curiosamente, o presidente da Cámara, Victorino Núñez, favorable a que se negociase un regulamento que a oposición vía como un intento de amordazarla, ausentouse nese momento e substituíulle José María García Leira (algo que si se reflicte entre paréntese).

Ambiente moi tenso

Conde Roa apenas podía falar. As interrupcións eran continuas. O presidente titular volvera e non podía controlar o debate, pero unha alusión inacabada de Conde Roa a Beiras rematou por irritar ao nacionalista, que pediu a palabra e anunciou que o BNG renunciaba a votar. «Non estamos dispostos a que cando nos queren fusilar nos fagan sachar a cova primeiro: non participamos na votación». Pero, antes de que os deputados do Bloque abandonasen o hemiciclo, Beiras remachou: «Isto é Lilliput! O señor Fraga non pode ser Adolfo Hitler, xa quixera! Quixo selo, pero non pode ser nada máis que o que foi, ministro de propaganda estilo Goebbels». O zapato de Beiras estaba dedicado a Fraga, que días antes comparara as protestas do líder nacionalista co «zapateado» nunca contrastado de Kruschev. Pero tamén podería verse como un intento de ser viral en éraa analóxica.

---

---

---