Francisco Conde, vicepresidente da Xunta: «O importante é o equipo»

Din quen lle coñecen que Francisco Conde (Monforte, 1968), gaña moito na distancia curta. É posible. Pero nesta entrevista, a prudencia puido co encanto e o vicepresidente da Xunta, que veu sen gravata e riseira, preferiu ser cauto a ser divertido que, á fin e ao cabo, é o que se lle pide a un ministro de economía.

—Desde hai pouco é vicepresidente primeiro, como leva esa nova responsabilidade?

—Sempre me sentín como un membro máis do equipo de goberno asumindo o papel que en cada momento me corresponde .

—Algunha cousa máis lle toca facer agora.

—Desde o ámbito das tarefas do día a día non variou nada. Na representación institucional algunha tarefa adicional teño, pero dentro dese marco de visión de goberno. O máis importante é que se vexa toda desde esa óptica de equipo que é o relevante. O importante é o equipo.

—Unha de economía: é inquietante o que vén ou non tanto?

—Hai unha realidade que son os datos macroeconómicos. A inflación leva tempo marcando unha tendencia alcista, que non coñeciamos desde hai moitos anos, cuns tipos de interese á alza, que condicionan a liquidez das familias e a competitividade das empresas. Aí, os gobernos témonos que anticipar. Hai instrumentos fiscais e políticas de contención do gasto e de apoio aos máis vulnerables. As oportunidades veñen polos fondos europeos que nos poden permitir afrontar esta situación dunha forma distinta á anterior crise. É o elemento diferenciador.

—Vale, suficiente economía. Estamos á porta dun ciclo electoral, con todo o carrusel de actos, etcétera. Dálle un pouco de preguiza iso?

—Afróntoo cunha certa serenidade, que seguramente é a mellor forma de afrontalo. Os ciclos electorais están aí e hai que entendelos. Son importantes para que os cidadáns trasladen cal é o proxecto político que dá resposta ás súas necesidades. E é moi importante explicar e trasladar o proxecto de cada un.

—A súa familia vive en Madrid.

—Si.

—E como fai?

—É un contexto de xenerosidade que a familia ten, para que poida participar neste proxecto político polo futuro de Galicia. Temos moita unión interna. Imos buscando equilibrios para estar xuntos.

—E a Monforte vai con frecuencia?

—Tamén teño familia e, cada vez que podo, busco un oco para visitala. As raíces hai que seguir cultivándoas.

—Test de monfortinidad. Que é un chacueco [modismo local que se refire ao que di o que non sabe ou non sabe o que di]?

—Ja, ja. Alguén que intenta desvirtuar a realidade.

—Usa esa palabra algunha vez?

—A verdade é que non.

—De vostede dise que é moi amigo de Feijoo. Bótao de menos?

—Está o plano persoal e o plano político. E hai que saber conxugalo. Desde o político, a aposta que está facendo o presidente Feijoo é unha aposta de país nun momento difícil e con todo o recoñecemento que lle trasladamos. Desde o punto de vista persoal foron moitos anos. E hoxe en día, as distancias non son moitas. O oco vaise enchendo de forma permanente.

—É verdade que se coñeceron facendo deporte?

—Non, non. Coñecémonos noutro contexto.

—Que é o peor da política?

—A hipocrisía. Os cidadáns merécense que intentemos trasladar a realidade en cada momento e en cada decisión. Temos que ser moi transparentes.

—Celta ou Dépor?

—O primeiro Galicia, ja, ja. Sendo de Monforte, teño que elixir o Lugo, pero sempre apoiando aos equipos galegos, que están a facer un enorme esforzo.

—Intente definirse en poucas palabras.

—É complicado. Eu creo que son prudente, que é unha característica que intento aplicar a todos os ámbitos. E con vocación de servizo. E pouco máis. Gústame facer as cousas ben.

—Cando ten tempo libre, que fai?

—Nestes últimos anos, cada minuto que queda libre dedícollo á familia. Non é moito, pero intentamos que sexan momentos de calidade.

—Din que lle gusta saír a correr.

—Fágoo para manterme fisicamente, por facer deporte, pero non saio a correr co reloxo.

—Así que se lle bota unha carreira ao presidente Rueda , leste pásalle por amais .

—Sin duda. É un gran deportista. E un gran presidente.

—Cociña algo?

—Era un dos meus hobbys, que intento manter nese pouco tempo libre. Non son un bo cociñeiro, pero a cociña gústame.

—Sabería facer unha empanada?

—Nunca me atrevín coa empanada, a verdade.

—Cal é o seu mellor momento do día?

—Bo depende do día, como diría un bo galego, ja, ja. Hai moi bos momentos ao longo do día. Intento gozar o que fago en cada momento.

—De pequeno que quería ser de maior?

—Soñaba con ser profesor. E a verdade é que conseguín a miña ilusión. Gocei moito da docencia, que sempre foi a miña gran paixón.

—Colle vostede un tren e quedan só catro asentos libres. Están ao lado de Macarena Olona, Irene Montero, Yolanda Díaz e Cayetana Álvarez de Toledo. Onde se senta?

—Iríalles propondo que fixésemos un circuíto para poder falar con todas.

—Algo que lle resulte repugnante.

—Nunca me gustou a soberbia. Sobre todo cos máis débiles.

—De que se arrepinte?

—Non teño nada especial do que arrepentirme. Cando tomas decisións pensando que é a adecuada poida que saian mellor ou peor, pero hai que mirar para adiante.

—Unha canción.

—O meu punto de referencia é Carlos Núñez. Lela gústame especialmente.

—O máis importante na vida?

—A familia.

---

---

---