Santiago, o Camiño, as Cíes, o albariño... O músico italiano confésase fascinado por Galicia. O domingo, na Coruña, presenta «È a mia vita». Que non foi pouca cousa
22 mares 2024 . Actualizado ás 15:40 h.É o último dunha estirpe. A dos cantantes melódicos que viviron a música, e a súa propia vida, con inaudita paixón. Aos seus «catro veces 20 anos», que é como el fala da súa idade, Ao Bano regresa, tras non poucos anos de ausencia, aos escenarios galegos para presentar un percorrido por unha traxectoria artística cuxo inicio se remonta a 1966. «Estes concertos son a miña vida convertida en música», comenta. Unha vida na que mantivo unha conexión moi especial con Galicia, onde Ao Bano recoñece ter gozado dalgún dos momentos máis idílicos da súa existencia. E iso, máxime no caso de alguén que viviu o que viviu Ao Bano, é moito dicir.
—Como é hoxe a súa relación con Galicia?
—Eu quero moito a Galicia. Como mínimo, vou a Santiago unha vez ao ano. Ás veces vou porque me invitan a Luar, pero moitas outras vou pola miña conta. Eu namoreime ferozmente de Galicia nos anos 70. Hei ir ás Cíes, a Vigo, a Pontevedra... ¡Mamma miña!
—Fixo algunha vez o Camiño de Santiago?
—Só en coche. Por falta de tempo. Pero é un dos meus soños pendentes. Antes ou despois, teño que facelo. Pero o gran soño da miña vida é facer un concerto na praza do Obradoiro de Santiago.
—Que é o que máis lle gusta de Galicia?
—Gústame todo. A cociña, a atmosfera, o lugar, esas praias inmensas... Nunca esquecerei a primeira vez que fun ás illas Cíes. Había un pescador que era o único habitante da illa. Chamábase Antonio e todas as veces que eu estiven alí, el preparábame o peixe na praia e o augardente quentada con lume... Como se chama?
—Queimada.
—Iso, queimada. Eu vivín en Galicia cosas que nunca esquecerei. Pódoche dicir que eu nas illas Cíes vin un pedacito de paraíso en vida. Foi un día no que as nubes e o sol xogaban no ceo. Os raios de luz coábanse entre as nubes e iluminaban a illa e o mar. Foi algo bellísimo. Era paradisíaco.
—Aínda así, facía moito tempo que non viña actuar a Galicia.
—Si, eu levaba moitos anos sen facer unha xira en España e era algo que me daba moita pena. Nos últimos anos centreime noutros países de Europa e deixara un pouco de lado España. Hei ir de cando en vez, facía un concerto privado e marchábame. Sempre tocata e fuga, como se di en Italia. E iso dábame mágoa, porque antes, nos 70, eu pasaba tres ou catro meses cada ano en España. Por iso coñezo Galicia mellor que moitos galegos.
—Como son os concertos desta xira?
—Son a suma de moitas das experiencias incribles que eu vivín na miña vida transformadas en música.
—Por iso titulouna «È a mia vita»?
—Efectivamente. Ademais È a mia vita é tamén o título dunha canción que me deu moitos momentos felices.
—Se tivese que definir a súa vida en poucas palabras, como foi a «sua vita»?
—Un gran show de alegrías, de tristeza e tamén de desgraza. Esa foi a miña vida.
—Unha desas desgrazas foi quedar sen voz no 2018 por causa dun edema nas cordas vocais, o que lle obrigou a retirarse temporalmente. Recuperouse uns meses despois e vostede atribúeo a un milagre.
—Para min, si foi un milagre. Eu recuperei a voz na igrexa do pai Pío, que foi o sacerdote que me deu a comuñón e que despois foi canonizado por Xoán Paulo II. Eu coñecín a tres santos na miña vida: ao pai Pío, a Xoán Paulo II, para quen cantei sete veces, e á nai Teresa de Calcuta, que foi a monxa que bautizou á miña filla Cristèl.
—Ademais do de recuperar a voz, «Felicitá» tamén foi un milagre?
—Efectivamente. Felicitá foi unha canción milagre. Ten unha forza que parece un himno á alegría. Pasaron 42 anos desde que se publicou e a xente segue tendo a necesidade de oír sempre esa canción. De verdade que me segue causando estupor ver a reacción das persoas cando soa a primeira nota de Felicitá . Todas as veces e en todas as partes do mundo.
—Falando de felicidade, que cousas fanlle feliz hoxe en día?
—Vivín momentos moi felices no pasado e estou seguro que moitos outros virán. Pero mira, agora mesmo, que estou coa miña filla, o meu xenro e os meus netos, para min é un momento de gran felicidade. Estou entre as montañas, xunto a un castelo, admirando todas as belezas que a natureza me ofrece á miña ao redor... Este momento paréceme inesquecible.
—En varias ocasións dixo que a súa vida non ten sentido sen a música. Segue compondo?
—Si, si. Asegúroche que teño moitas máis cancións para gravar que as que xa gravei.
—Que cousas inspíranlle hoxe para crear?
—Inspírame o encontro coas persoas, inspírame a loita contra a tristeza, inspírame o sorriso dos nenos, dos meus netos, da miña familia... Hai moitas cousas fronte ás que non podo ser indiferente.
—Sostén que xa non se fai música, que ao que sae dun computador sen que ninguén o escriba, non se lle pode chamar así.
—Evidentemente. A música morrer. E falo da música con maiúsculas, onde hai persoas que a escriben, que a len, que fan os arranxos... A música morrer simplemente porque a modernización, a computerización, o GarageBand e todas esas tecnoloxías provocaron que xa non haxa necesidade de escribir música.
—É pesimista respecto ao futuro da música?
—A música é o espello do tempo que un vive. É impensable que un novo Bach ou un novo Beethoven poidan nacer. Que poida haber un novo Giuseppe Verdi, un novo Giacomo Puccini ou un novo Manuel de Falla. A música actual está en mans só de quen coñecen en profundidade o misterio dos computadores.
—E un novo Ao Bano, pode nacer?
—Eu penso que non. Con todos os meus defectos, ata agora non escoitei a ninguén que se poida equiparar a min. Que non é que sexa mérito meu. A natureza hame creado así. Deume unha voz que é incrible. E doume máis conta agora que xa teño catro veces 20 anos que antes, cando se supuña que tiña máis forza que nunca.
—Dá a sensación de que na música actual, á voz, que sempre foi o elemento central dunha canción, dáselle cada vez unha menor importancia.
—O autotune matou por completo a alma das cancións. Xa ninguén sabe cantar porque a ninguén lle importa que cantes.
—Hai algún cantante ou algún artista actual que lle interese, ao que siga ou que lle sorprendeu?
—Si, hai algúns bastante bos. Non é que sexa moi actual, pero paréceme moi interesante Tiziano Ferro. Pero cando queres escoitar verdadeira música, ti vas escoitar a Ray Charles, Marvin Gaye, Otis Redding, Mahalia Jackson... Vas escoitar a Pavarotti, a Beniamino Gigli...
—E de España, escoita algo?
—Si, claro. Algunha vez escoito a Julio Iglesias, a Joan Manuel Serrat, a Plácido Domingo... E, por suposto, non podo nunca esquecerme da gran deusa, da incrible Montserrat Caballé. Fixemos xuntos 15 ou 20 concertos en todas as partes do mundo. Cantar con ela sempre era un momento máxico para min. E en setembro vou facer un concerto xunto a Josep Carreiras, outra das grandes voces españolas.
—Ademais de cantante, é adegueiro e vén a Galicia, que é terra de viños. Coñece algún viño galego?
—Por suposto. ¡Que grande o albariño! Non se poden tomar recoiro se falta o albariño [ri]. Eu coñezo moi ben os viños de Galicia.
—E como son os seus viños?
—Eu podo dicirche deles todo o mellor, pero gustaríame que os probases e ti dixésesme que che parecen. En novembro, unha gran revista de viños incluíu un dos meus, Primitivo, entre os dez mellores viños de Italia. Hai 50 anos que eu me dedico ao viño. Simplemente porque eu nacín fillo de campesiño. O meu papá ocupábase de elaborar viño, pero era un desastre no aspecto financeiro. Traballaba por catro e non tiña comida para dous. Por iso eu decidín marcharme e buscar outro futuro. Pero díxenlle «algún día volverei, farei unha nova unha adega e o teu nome estará nas botellas». El contestoume «ti tes demasiados soños». Iso dicíame sempre. E, efectivamente, eu tiña moitos soños e quería transformalos en realidade. E así foi. Hoxe teño un viño que se chama Don Carmelo.
- A Coruña. PALACIO DA ÓPERA. DOMINGO 24. 20.00. DESDE 64,80 EUROS