Chegan as calores adiantadas da primavera e sempre hai un grupo de axitadores que son os primeiros en atreverse coas sandalias e o pantalón curto. Unha vangarda coa pel ao aire que asalta os parques mentres o resto seguimos coa manga longa, desconfiando dese terreo esvaradío chamado entretempo. Son os mesmos que ante os fríos de setembro, cando outros pensamos que o verán aínda resiste, saen á rúa elevando a aposta con gorros e forros polares. Admiro a capacidade de adhesión desa xente. Esa conformidade automática co sol de marzo e o temporal de outubro, o proselitismo das súas camisetas e chuvasqueiros. Afortunados aqueles que viven encaixando de inmediato co mapa do tempo. Os que sempre saben que poñerse. Outros descoñecemos o pracer da aclimatación instantánea. Insistía Cesare Pavese en que os fulgores da infancia se instalan na memoria consagrándose cun mesmo mecanismo, convertidos en sucesos únicos aos que engadimos unha auréola mítica. De neno adoitaba escoitar as conversas meteorolóxicas dos vellos que se xuntaban á raxeira na estrada da Granxa, en Ourense, onde vivía a miña avoa nunha casa de planta baixa que xa non existe. Daquela parecíanme diálogos baleiros, coloquios de autómatas, comunicacións sen pegada. Iso que lle atribuímos ao feito de falar do tempo, como recurso de urxencia, cando nos incomoda o silencio cun descoñecido. Pero agora, mentres escribo isto e na miña fiestra a chuvia pelexa co sol sobre o Pedroso, en Compostela, entendo de novo que aqueles patrucios se interpelaban nun sánscrito que espero aprender algún día. Coa descrición dun vento compartían a profundidade dun estado de ánimo comunitario e a súa reverberación sobre o terreo. E facían o mesmo coa crónica dunha xeada ou o relato dunha noite abrasadora. Mitifico, manipulo. Son consciente diso. Pero subo agora pola estrada da Granxa dende San Francisco ata a Inmaculada, imitando a Pavese cando ascendía ao Monte dei Cappuccini, en Turín, e escoito a voz daquelas autoridades aurienses debatendo sobre a última treboada. Nunca sei se optar pola manga curta ou seguir abrigado nos días de entretempo. Tampouco cando me enfronto a estes refachos da memoria.