Caerás na trampa de meter un dedo na carísima crema da túa mellor amiga e verás de fronte medos e penas. Como ela
24 mares 2024 . Actualizado ás 16:47 h.Hai determinadas situacións nas que é inevitable non sorrir e pensar que, como Colombe Schneck, caerías na tentación de abrir a tapa e meter o dedo nunha crema carísima gardada no baño da túa mellor amiga, aínda estando esta moribunda nun hospital. Co afastada que queda, non tanto pola distancia, senón pola posición social, os seus pensamentos sinceros borran as fronteiras. Colombe (París, 1966), hoxe unha recoñecida xornalista e escritora en Francia, foi unha nena rica, que estudou no Colexio Alsaciano, vestía camisetas de Agnès B. e creceu nos ambientes da elite parisiense que axitou Maio do 68.
Ningún dos seus avós naceu, con todo, na capital francesa, senón que eran xudeus procedentes de Centroeuropa cuxo éxito culminou nos seus fillos, os pais de Colombe, dous profesionais liberais que tiñan nesta palabra que se presta a tantos matices, a liberdade, a súa consigna.
Mentiras herdadas
A Colombe coñecémola na triloxía de París (Lumen) cando é unha adolescente que se enfronta a un acontecemento que marcará a súa vida, un aborto —Annie Ernaux é o seu referente á hora de falar sobre este episodio—, e cando é unha muller madura, a que acompaña á súa amiga enferma de cancro nos seus últimos días e a que sofre pola súa última ruptura amorosa, separada e cumpridos os 50 anos.
Tres relatos mergúllannos no seu universo de baños no Mediterráneo e invernos nos xardíns de Luxemburgo. Colombe é irónica, lúcida e intelixente. Elegante ata cando escribe. Unha burguesa que acaba caendo nas mentiras herdadas das que se cría a salvo de moza: «Tendemos a pensar que o burgués é outro, está mal visto selo».
O seu disección dunha clase privilexiada da que forma parte, a que esconde contas en Suíza e agarraches á ópera, é o marco dunha narración onde o amor, o romántico, o dunha amiga, o que se busca nos pais e o que se sente por un fillo que nunca naceu, é o sentimento protagonista. «Sobre un amor feliz non se escribe», pensa. Está Colombe nunha constante procura de si mesma.
No medio de todo isto, os luxos e pequenos caprichos non fan a Colombe altiva. Confesa os seus pecados, as súas miserias. E por iso queremos seguir lendo. Porque ten medo, pena, complexos. É humana. «A vida non é unha historia, non ten sentido, non é máis que unha sucesión de casualidades, de mala sorte e de oportunidades», avisa.
Como Annie Ernaux, fálanos da vida.