O enxeñeiro coruñés afincado en Londres Fernando García dá renda solta á súa afección coa comercialización de tres videoxogos para o estándar de microordenadores domésticos que arrasou nos anos 80. Isto non é un emulador. É a resurrección real do MSX. Fagan xogo, nostálxicos
26 feb 2017 . Actualizado ás 09:57 h.A informática doméstica sementou a principios dos anos 80 e, décadas despois, a industria do videoxogo recolle en forma de brillantes creadores. MSX, Amiga, Commodore 64, Nintendo, Sega Megadrive. Palabras máxicas para os que agora sosteñen a varita. Entre eles, o galego Fernando García (A Coruña, 1975). Este enxeñeiro de software sénior fincado en Londres traballa para unha empresa de servizos de comunicación, pero saltou á escena internacional do videoxogo por dous das súas creacións: Arcomage e Codename: INTRUDER. O denominador común: MSX.
Descárgache a demo de Arcomage aquí
Este estándar de microordenadores domésticos de 8 bits comercializados desde 1983 ata 1992 atópase en plena resurrección. Co seu CPU 3.5MHz e mínimo 8KB de RAM chegaron a despacharse uns sete millóns de unidades en todo o mundo, xa que Sony, Sanyo, Toshiba, Casio, Canon, Philips, Gradiente, Samsung... apostaron pola compatibilidade nas sucesivas xeracións (MSX, MSX2, MSX2+ e MSX TurboR). Morto comercialmente, o fenómeno atopou o seu lugar físco na proliferación de retroeventos (https://www.elotrolado.net/wiki/Axenda_Eventos_Retro... A Coruña ten o seu) e o seu espazo intangible na mente de creadores como Fernando García, un dos membros dese pequeno exército de desenvolvedores de software (utilidades, xogos...) e hardware (novos cacharros ou como conectar estes vellos sistemas a cartóns de memoria SD ou mesmo Internet).
«O sistema que sempre me enganchou, con diferenza, foi o MSX. Entre os meus hobbies, está desenvolver novo software para esta máquina, principalmente videoxogos clásicos. Hoxe o coñecemento e ferramentas para facelo é moi superior ao que había nos 80», explica. Ata agora, baixo o selo Bitvision Software comercializou en formato cartucho os videoxogos Arcomage (baseado en naipes, con gran cantidade de gráficos de calidade, pixel art e a implementación dunha moi boa intelixencia artificial) e Codename: INTRUDER (un shoot'em up de naves clásico con extensión gráfica para MSX gfx9000, con inimigos variados e finais de fase, abundantes gráficos e efectos, varios planos de scroll ou movemento de pantalla simultáneos, escenas de introdución, varios finais e música moi pegadiza).
Cartas, naves, plataformas
Coa colaboración dos españois Sergio Santamaría (gráficos), Claudia O8bits (música), Cristina Larios (ilustracións), Daniel Canales (intelixencia artificial) e Alastair Brown (testeo), Arcomage viu a luz como un xogo de rol de cartas coleccionables, adaptación para MSX e compatibles de primeira xeración do minijuego Arcomage de 3DO incluído na saga RPG de fantasía Might & Magic. Por quendas, cada xogador ha de defender a súa torre mentres ataca a do contrario. Co diñeiro recadado ao gañar combates, pode comprar feitizos (cartas) cos que seguir vencendo.
A lentitude inicial ata que se supera o período de adaptación deriva nunha mecánica vertixinosa que nada ten que envexar a un xogo de loita, dado que a súa complicación increméntase rapidamente, pero tanta aprendizaxe como dificultade están equilibradamente medidas. «É certo que tecnicamente un xogo de cartas non se enfronta a retos tan complicados como mover todo un arcade de plataformas ou un shooter con scroll, pero conta cunha excelente intelixencia artificial que sorprende para un computador de 8 bits», explica Fernando. Os gráficos son excelentes para o seu xénero. O grafista soubo salvar a temible cor clash dos MSX1. «O reto que supón deseñar iconas con estas características e limitacións acada a categoría de épico», apunta o galego. Animacións, parpadeos, o lume do marcador na tenda son exemplos diso.
En Codename: INTRUDER, ao código de Fernando uníronselle os gráficos dos españois Sergio Santamaría, Roberto Álvarez e Óscar Centelles, a música do holandés John Hassink e o testeo do británico Alastair Brown, para crear un shoot'em up de toda a vida. Esta vez, o xogador é o intruso que ataca coa súa nave a uns humanoides dispostos a repeler a ameaza. Somos hostís ou amigos? Hai dous posibles finais e algún extra na segunda pantalla... a vida mesma. Pódense obter power ups para recuperar enerxía, mellorar temporalmente o disparo, descarga enerxética e conseguir vidas extra durante as cinco fases (asteroides, cascallos de batalla, a xigantesca nave abastecedora Damocles, o satélite natural próximo ao planeta que se quere invadir e a propia superficie do planeta. O inimigo final é un tanque futurista). Unha festa de movementos, música, acción, son e adicción.
É un megarom de 512KB con dous planos paralax de fondo, cheas de sprites e enormes inimigos finais, música en PSG como punto forte (opcionalmente en SCC inserindo outro cartucho con este chip), escenas de introdución, varios finais e uso da saída convencional do VDP do MSX con mapa e situación en cada fase. «Foi necesario puírse moito o seu código para mover unha inxente cantidade de obxectos en pantalla simultaneamente nunha maquina de capacidades tan reducidas e facelo funcionar en todos os MSX», explica Fernando García.
Como bonus, con gráficos de Roberto Álvarez e música de John Hassink, o minijuego Green Gravity Guy (GGG), curto e adictivo, non para botar horas xogando, explota o xénero plataformas. Un científico alieníxena debe acadar a súa nave, orbitando en piloto automático ao redor do planeta onde se atopa, e regresar a casa.
Todos seguen ao tren xaponés
Xapón, Holanda, Brasil e España eran o epicentro da escena MSX nos anos 80. A resurrección pasa polo Reino Unido, os Países Baixos, Francia, Estados Unidos, Xapón e Brasil, que non só aluman mentes brillantes, senón que albergan congresos especializados que non escatiman o máis mínimo recurso.
España é un dos vagóns de primeira clase que se engancharon á locomotora xaponesa, onde o barrio tokiota de Akihabara converteuse en lugar de peregrinación para aqueles que procuran material de segunda mano pero de primeira calidade (tanto hardware como software, mesmo xa novas producións, por exemplo Arcomage e Codename: INTRUDER). Moitos se tiran agora dos pelos por ter guindado ao tacho aquelas cintas ou cartuchos que agora valerían centos de euros (MetalGear a 500 euros, por exemplo), eses computadores cun cuarto de século ás súas costas (calquera MSX TurboR GT supera os mil euros, e non deixa de ser unha máquina moi vella, sen garantía e con verdadeiros problemas para substituír todas as partes en caso de avaría).
A pesar de que os xigantes do xénero (Konami, Hal, Compile, Taito...) migraron desde 1992 cara a outros sistemas como consolas NES (Nintendo Entertainment System) ou SMS (SegaMasterSystem), a escena MSX negouse a renderse e mantívose latente con publicacións en papel e creación de software sobre todo desde Holanda e Xapón ata a entrada do novo século. España tomou a vez no momento do bajón con concursos (MSXDEV), grupos de desenvolvemento de hardware e software que expandiron as capacidades orixinais destas máquinas dándolles nova vida. Asociacións como a de Usuarios de Informática Clásica (AUIC), reunións como MSXRU (o evento principal da asociación pioneira AAMSX, desde 1991) e RetroMadrid non fixeron máis que afianzar esta dinámica.
Para Fernando García, «a escena de retroinformática doméstica estivo aí desde o primeiro día en que os primeiros sistemas computacionales domésticos deixaron de ser apoiados comercialmente». Con todo, adaptación máis que agardada, agora é Internet o principal medio de difusión de toda esta actividade.
Algunhas referencias, á parte de eBay, para adquirir material e coñecemento son as webs de retroclasificados, repro-factory, msxcartridgeshop, ademais de todas as revistas, fanzines, podcast e libros comerciais específicos.