Dez anos do asasinato de Isabel Carrasco, a presidenta da Deputación de León: «Había xuntas de goberno nas que un o chegaba a pasar moi mal»
ESPAÑA
A ansia de vingar a unha filla motivou o último gran magnicidio de España
12 may 2024 . Actualizado á 18:27 h.A catedral de León viviu hai dez anos un funeral multitudinario. O presidente do Gobierno entón, Mariano Rajoy, e o seu antecesor, o leonés José Luis Rodríguez Zapatero, asistiron ao adeus da presidenta da Deputación de León, Isabel Carrasco. Días antes, o 12 de maio do 2014, fora asasinada a tiros nunha pasarela peonil do río Bernesga, no corazón da cidade. Unha década despois, nin a institución que presidiu nin o Concello da cidade —foi concelleiro— teñen previstos actos en recordo dunha muller que marcou a política provincial e autonómica polo seu carácter indomable e ameazador. Carrasco é, do mesmo xeito que a familia Baltar en Ourense, o claro exemplo dunha política que conseguiu dominar a provincia desde as súas altas montañas ao Páramo Leonés. «Era unha muller con moito poder», lembra Juan Martínez Majo, vicepresidente da Deputación de León con ela a cargo da institución provincial. Mario Amilivia, unha figura clave no PP nos anos noventa e a década seguinte, asegura que «desde o punto de vista político foi superada moi rapidamente. Lémbraselle tristemente por estes feitos deleznables», engade, en referencia ao último magnicidio na política deste país.
Un crime a plena luz
O asasinato. Montserrat González foi a que apertou o gatillo aquela tarde de maio. Esperou a que Carrasco saíse de casa e, cando cruzaba a pasarela en dirección á sede do PP, o seu partido, a encañonó por detrás. O seu plan foise pronto ao traste. Unha parella presenciou a escena. Pedro Mielgo, axente retirado da Policía Nacional, non dubidou en seguir á asasina mentres a súa esposa alertaba ao 112. El presenciou como Montserrat lle entregaba o revólver á súa filla, Triana Martínez, na próxima rúa Colón. Posteriormente, a filla da asasina deulle a arma á axente da policía local Raquel Gago, completando así o trío de culpables do crime máis mediático de León. Montserrat foi condenada a 22 anos de cárcere, a súa filla a 20 e Raquel Gago, que goza actualmente do terceiro grao en Madrid, a 15. A Audiencia Provincial condenouna a cinco anos, pero o Tribunal Supremo elevou a condena ata a pena actual.
Un xuízo mediático
«Faríao ben». A asasina de Carrasco xamais mostrou o mínimo ápice de arrepentimento. «Arrepentirme non, faríao ben, que é distinto», afirmou no 2016 desde o cárcere de León nunha entrevista coA Nova Crónica. No xuízo asegurou que a política do PP levara ao límite á súa filla: «Era Isabel ou a miña filla. Por iso decidín matala». Triana, enxeñeira de Telecomunicacións e afiliada do PP, traballaba na Deputación ata que Carrasco a despediu. Ambas as sinalaron que a cesou por non aceptar ter relacións sexuais con ela. Logo, segundo declarou Montserrat, Carrasco usou a súa influencia en León para iniciar «unha persecución» contra a súa filla. «Fíxolle a vida imposible», engadiu.
A vida en prisión
Xuntas en Asturias. Montserrat e Triana son hoxe as responsables da biblioteca do cárcere de Villabona, en Asturias, onde cumpren as súas condenas. Ambas as, a diferenza de Gago, destacaron ata o 2018 polo seu mal comportamento, con máis dunha trintena de sancións.
Un carácter forte
Moitas frontes. Ninguén na política leonesa nega o carácter autoritario de Carrasco. «Abría moitas frontes e moitas guerras contra moitas persoas. Ese foi o seu grande erro [en política]», lembra Mario Amilivia, exalcalde de León e expresidente do PP provincial. El apoiou a Carrasco nos seus inicios na Junta de Castilla y León, onde chegou a ocupar a Consellería de Economía e Facenda durante case unha década. Coincidiron tamén no consistorio —ela foi concelleira con el de rexedor— e no Senado. Amilivia recoñece que era solvente na xestión, pero que «personalizaba moito os problemas políticos».
O fatídico 12 de maio era a presidenta da Deputación de León. O vicepresidente primeiro era Juan Martínez Majo. O PP, inicialmente, non tiña a maioría absoluta e el liderara unha alternativa a Carrasco. Pero houbo un erro no reconto que cambiou as pezas do taboleiro. Pasaban a ter a maioría. Alfonso Fernández Mañueco, hoxe presidente de Castela e León e entón secretario xeral do PP rexional, instou a Simpático e a Carrasco a repartirse os deputados. «Había xuntas de Gobierno nas que un o chegaba a pasar moi mal. Ninguén se atrevía a pedir explicacións», lembra.
Respecto e temor
«Receos e medos». Martínez Majo chegou á presidencia da Deputación de León na seguinte lexislatura. Entón a figura de Carrasco estaba moi presente: «Había unha disciplina demasiado férrea. Intentei tranquilizar a institución porque había moita xente con receos e medos». Lembra tamén cando o oficial maior mostroulle os xuízos pendentes. Destacaba o período de Carrasco. «Había un volume moi avultado con respecto a outras lexislaturas».
Moitos lémbrana tamén pola aura de impunidade que desprendía. A oposición recrimináballe que contaba con 13 cargos públicos, entre eles o posto de conselleira de Caixa España —unha caixa de aforros con moito peso na comunidade— e presidencias craves na provincia como a do consorcio do aeroporto de León e a do Instituto Leonés de Cultura. «Posiblemente, tería moitos problemas, mesmo contra [os seus] propios compañeiros», estima Martínez Majo. Amilivia coincide: «Esa forma de facer política non acabaría ben».
Unha pioneira
Un mundo de homes. Carrasco foi unha pioneira na política provincial. «Foi unha muller nun mundo de homes. Cando era inspectora de Facenda, das chamadas grandes empresas, era moi nova e, normalmente, case todos eran homes», reflexiona Simpático. Foi a primeira muller en ser delegada territorial da Xunta en León. «Era a primeira superdelegada. Antes había nove delegacións por áreas, o PP as reunificó nunha soa», lembra Amilivia. E, do mesmo xeito, Carrasco converteuse na ata hoxe única presidenta da bicentenaria Deputación de León.