A farmacéutica de Olot Maria Àngels Feliu quere seguir no anonimato 30 anos despois do seu secuestro

Maria Àngels Feliu, a farmacéutica de Olot (Xirona) que foi liberada do seu secuestro hai hoxe 30 anos tras 492 días de cativerio, quere «seguir no anonimato do que lle gustaría non ter saído nunca», e desde o mostrador da súa farmacia, a piques de cumprir 66 anos, «seguro que perdoou» ao seu captadores.

Así o asegura a Efe o avogado da farmacéutica, Carles Monguilod, que explica que desde o sucedido ela mantívose afastada dos medios de comunicación e que a súa única vontade é seguir coa vida discreta que levaba ata pouco despois das 21 horas do 20 de novembro de 1992, cando empezou o seu calvario.

O policía local Toni Guirado, xunto con outro axente, Pep Zambrano, -un drogadicto que se suicidou en 1997-, e un amigo seu de Camprodon (Xirona) que rexentaba un pub, Josep Lluís Paz, alias Pato, agardaron a que Feliu saíse da farmacia e tomase unha copa coa súa irmá e amigos, e abordárona no garaxe da súa casa, encapuchados, para introducila nun vehículo.

O zulo no que se escondeu a Feliu estaba no soto da casa de Sant Pere de Torelló (Barcelona) doutro dos secuestradores, un vixiante municipal, Ramón Ullastre. No xuízo explicou que a farmacéutica tiña que facer as súas necesidades nun cubo, durmía sobre un colchón mollado no que lle picaron todo tipo de insectos, e tivo de «carcereiro» a Sebastià Comas, alias Iñaki.

Con Iñaki foi con quen tivo máis contacto, porque era quen lle daba para comer -só lle daban algúns días á semana-, quen a vixiaba e acompañaba baixo terra; o tempo foi pasando e o «carcereiro» cansouse do seu tediosa labor vendo que non cobraban o rescate. «Así que unilateralmente decidiu liberala», lembra Monguilod.

Liberada un domingo de Ramos

Intentara facelo noutras ocasións e, como rememora, díxolle: «Deixareiche libre». A farmacéutica, cunha posible síndrome de Estocolmo, contestoulle: «Se teñen que facerche dano, déixame un tempo máis encerrada». Finalmente, o 27 de marzo de 1994, un domingo de Ramos, Iñaki viu un partido de fútbol, consumiu alcol, estaba contento e decidiu que chegara o momento. Deulle dúas moedas de 100 pesetas e unha de 25 e cara ás tres da madrugada deixouna preto dunha gasolineira da entón N-152 (agora C-17) en Lliçà de Vall (Barcelona).

Chegou desnutrida, desaliñada, pálida, tapada cunha manta, con fotofobia e coa roupa coa que estivera 492 recluída. O encargado pensou que era unha esmoleira, pero o seu trato educado e un anel de brillantes fixeron que chamase á policía.

A Garda Civil levouna ao Hospital de Sant Pau de Barcelona e os médicos dixeron que estaba ben física e mentalmente, pero necesitaba repouso. «Foi un milagre que sobrevivise». «Ao saír sufría síndrome de Estocolmo con Iñaki, que era quen lle daba conversación, o que lle daba para comer, o que a trataba mesmo con cariño; dependía del, era a súa conexión coa vida», detalla Monguilod. Para Monguilod, «falar de que houbo un cerebro do secuestro é unha esaxeración; foron uns ineptos, incapaces de cobrar dunha familia moi rica con vontade de pagar».

Nos seus 41 anos de avogado e tras centenares de clientes, Maria Àngels Feliu é quen máis lle impactou «a todos os niveis, pola extrema dureza da traxedia que viviu e pola súa extraordinaria personalidade, humanidade e dignidade». «Non vin un acto de tanta dignidade e firmeza moral como cando se virou e miroulles un a un mentres eles baixaron a cabeza, foi impresionante», relata o letrado.

Monguilod, que segue en contacto puntual con Maria Àngels, mantén que ela «nunca tivo ningún ánimo de vinganza», e que aínda que non quixo falar con Iñaki, está convencido de que «polas súas profundas conviccións cristiás e pola súa forma de ser perdooulles». 

---

---

---