Os candidatos do PP e o PSOE afrontan a recta final da campaña con expectativas atopadas
02 may 2021 . Actualizado ás 00:00 h.Pese ao empurre as sondaxes de máis Madrid, PP e PSOE son os dous únicos partidos que aparecen en todas as enquisas con posibilidades de gobernar. Os seus dous líderes desenvolveron campañas contrapostas que deixaron en evidencia a substitución nas preferencias dos madrileños. Anxo Gabilondo, o máis valorado polas sondaxes, non puido frear á irresistible Díaz Ayuso no tramo final da campaña.
ISABEL DÍAZ AYUSO, Candidata do PP
O personaxe está a piques de desprazar á caricatura
Isabel Díaz Ayuso (Madrid, 1978) tivo unha primavera soñada. Despois de meses desexando desfacerse de Cidadáns, o seu incómodo, pero imprescindible, socio de goberno, atopou a escusa perfecta nunha estraña moción de censura en Murcia que se converteu na dinamita da política española.
Ayuso chegou de carambola ao despacho de Sol. Licenciada en Xornalismo, coincidiu na súa mocidade con Pablo Casado e foi o líder do PP o que recorreu a ela en pleno manco dos populares en Madrid, acosado pola corrupción, o escándalo do máster de Cifuentes e a incapacidade de rexenerar os seus liderados.
Isabel entrara en política da man de Esperanza Aguirre, á que, entre outras funcións, leváballe as redes sociais do seu can, Pecas. Tamén foi viceconselleira con Cifuentes , pero tiña fama de pouco constante. Casado reparou nela non polo seu pasado como bolseira da Fundación Faes ou polos seus primeiros pasos en Radio Marca. Fíxoo porque ningún dos pesos pesados do partido ofrecíalle garantías para concorrer ante unha esquerda lanzada nos medios polo efecto Carmena e o seu pacto das madalenas con Errejón. Por aqueles días, Isabel Díaz Ayuso fíxose viral por unhas entrevistas nas que cargaba con igual soltura contra o PSOE, as feministas máis radicais ou Vox. «Dá a batalla cultural», dicían os partidarios de quen tamén era capaz de ir de cañas con Pablo Iglesias tras compartir un faladoiro na Tuerka.
O seu carácter xovial foi ben recibido polos seus adversarios en primeira instancia. Pero o milagre obrouse nas urnas e o centrodereita, co apoio de Vox, logrou derrotar á esquerda. Isabel Díaz Ayuso regresou a Sol como presidenta e, xunto co alcalde de Madrid, converteuse no obxecto da ira dos seus adversarios políticos. «IDA», chámanlle despectivamente, xogando co acrónimo do seu nome e apelidos, os mesmos que pintarrajeaban todo Madrid co «carapolla» referido a Almeida.
Pero Díaz Ayuso conseguiu superar todos eses prexuízos e converterse nunha especie de heroína das clases medias, unha María Pita da praza Maior, unha Agostiña de Alcalá, non se sabe ben se pola súa ousadía á hora de enfrontarse aos seus rivais ou pola súa temeridade na adopción de medidas.
Pouco importa que en dous anos só teña tramitado unha lei. Ou que se esqueza de 3.000 mortos polo covid nun debate. Tampouco lle afectou o non presentar as facturas do seu aloxamento nun hotel durante a pandemia. Ela é a campioa da liberdade, a que reta todas e cada unha das decisións do Goberno central «por defender a liberdade dos madrileños». Dá igual que as súas medidas contradigan a lóxica máis elemental ou os consellos dos expertos en control de pandemias. Isabel Díaz Ayuso é a máxima expoñente do nacionalismo madrileño, a acérrima defensora do «Madrileñan way of life», como ironizan os seus críticos. «En Madrid, podes saír cando queiras e non che atopas co teu ex», dixo esta semana antes de mostrarse disposta a tatuarse «un 69» se lograba a maioría absoluta o martes. Ayuso xa é un personaxe da política que desprazou á caricatura coa que os seus rivais a menosprezaban.
ANXO GABILONDO CANDIDATO DO PSOE
Os bandazos fan derrapar ao catedrático
Anxo Gabilondo (San Sebastián, 1949) foi atropelado polo espírito do seu irmán Iñaki, O popular locutor foi protagonista involuntario dun comentario con José Luis Rodríguez Zapatero no que o entón presidente socialista confesáballe ao xornalista que a campaña do 2008 «necesitaba máis tensión». «Si, si», concedía Iñaki nunha escena que ben podería repetirse esta primavera nas filas do PSOE. Anxo, que foi frade antes que político, intentou adaptarse a ese papel de «tensionador» que debuxaron para el desde Moncloa, pero que en nada encaixa co perfil dun catedrático de Metafísica casado cunha profesora de latín e que se define a si mesmo como «eslamiado, serio e formal», nun mal remedo do hit musical de Loquillo sen os Trogloditas.
Gabilondo leva meses en espera de destino. Era o candidato número uno para ser defensor do pobo e o PSOE buscaba a súa substitución desde os comicios do 2019. A falta de acordo co PP impediu a súa marcha da Asemblea de Madrid e o improvisado adianto electoral de Ayuso sorprendeu a Ferraz sen máis alternativa que acudir ao septuaxenario profesor (cumpriu 72 anos o 1 de marzo) e intentar rodealo dun elenco de mulleres de futuro —Hana Jalloul, Irene Lozano, Reyes Maroto, Mónica Carazo...— para mobilizar a unhas bases martilleadas polos desaires do Goberno á capital coas concesións aos independentistas para acabar co paraíso fiscal madrileño, as medidas máis arbitrarias da pandemia ou calquera outro argumento que servise para menosprezar á rexión.
Esas bases que teoricamente debían mobilizarse coas galácticas recrutadas por Pedro Sánchez acabou por desmarcarse das idas e vindas do seu partido e do desprezo ao poder dos militantes, que, a pesar dos estatutos impostos polo propio presidente do Goberno, non foron consultados nin sobre o candidato nin sobre a lista.
Acostumado ler a Kant, Hegel ou Platón, Gabilondo atopouse discutindo coa xeración chío. Apenas se profunda máis aló do titular. O seu outro problema é que todos os seus esforzos eran desbaratados aos poucos minutos polos seus propios compañeiros. Se el anunciaba que non era o momento de subir os impostos, ao intre saía a ministra de Facenda para dicir que por suposto se ían subir e convocando a un grupo de expertos para iso. Se Gabilondo se negaba a pactar con Iglesias , ao pouco había que escoitar a Ábalos, o home forte de Ferraz dicindo que iso «eran cousas do candidato», pero dando a entender que, se a suma daba, o acordo sería imparable. Se o primeiro obxectivo era captar aos máis moderados de Cidadáns, nos últimos días a folla de ruta levoulle a comprar o discurso máis radical da esquerda do PSOE para «combater o fascismo».
Eses bandazos na estratexia acabaron sacando da carreira a un Gabilondo que sempre é o mellor valorado nas enquisas, pero que non logra encandear aos votantes. Lonxe queda a súa vitoria hai dous anos. Agora, o seu principal obxectivo é evitar o sorpasso de máis Madrid e buscar unha suma milagrosa nunha mobilización masiva o 4M.