A renda antiga, con alugueiros que chegan a ser de 50 euros ao mes, apenas supón o 3 % do mercado

Os alugueiros de renda antiga apenas supoñen o 3-4 % do parque inmobiliario alugado, unha modalidade en retroceso que basicamente se localiza no centro de Madrid e Barcelona e cuxas rendas poden chegar, nalgúns casos, a 50 euros ao mes, coa súa herdanza como gran preocupación entre os propietarios.

Os contratos de alugueiro de renda antiga, que xurdiron en España en 1950, son todos aqueles asinados antes do 9 de maio de 1985. Caracterizados pola súa longa duración, xa que poden ser prorrogados indefinidamente ata o falecemento do titular, e en ocasións un pouco máis aló, intentaban dar unha solución á situación que se vivía na España dese momento, á que quedaban algúns anos para a súa transición democrática.

Foi o coñecido como Decreto Boyer de 1985 o primeiro que intentou acabar cos contratos de alugueiro indefinidos ao eliminar a prórroga forzosa e fixar unha duración acordada entre propietario e inquilino. Posteriormente, en 1994, estableceuse unha duración do contrato de alugueiro de cinco anos, que logo pasaron a ser tres tras a modificación do 2013, con distintas prórrogas, que se volveron modificar no 2019.

Beneficiosos para os inquilinos, trastorno para os propietarios

Aínda que é complicado establecer un baremo de prezos, xa que cada contrato se asinaba con cláusulas diferentes, desde Arrenta apuntan que en liñas xerais nas grandes cidades o prezo da renda antiga, uns 300 euros, é cinco veces menos que o valor de mercado (1.500 euros). No entanto, pódense atopar diferenzas maiores, de sete, oito ou mesmo 10 veces menos que o prezo de mercado.

Pola súa banda, Alugueiro Seguro apunta que a diferenza é moi ampla, posto que hai contratos de renda antiga por 50 euros mensuais, por 100 euros ou por 300 euros e que, en suma, unha renda antiga estaría a pagar, máis ou menos, un 10 % dunha renda de mercado.

Tendo en conta os prezos de hoxe, son moi beneficiosos para os inquilinos, pero non así para os propietarios, que se enfrontan a un proceso complexo para rescindir uns contratos cos que están a perder diñeiro.

Que peso teñen no mercado?

Arrenta calcula que na actualidade o número de contratos de renda antiga está entre o 3 e o 4 % do parqué alugado, o que suporía entre 130.000 e 160.000 vivendas.

O groso destes está fundamentalmente en Madrid e Barcelona, sendo esta última a única que ten un rexistro. No seu caso, a porcentaxe elévase ao 15 % (uns 45.000 fogares), similar ao de Madrid.

A imposibilidade de que estas vivendas saian ao mercado e contribúan a ampliar a oferta do alugueiro é outro factor que contribúe a tensionar o sector, xa que o 100 % destas vivendas atópase en centros históricos das cidades onde é máis complicado atopar un alugueiro e onde os prezos son máis caros, apuntan desde a firma de seguros inmobiliarios. Con todo, a liberalización destas vivendas non repercute sempre en ampliar a oferta de alugueiro tradicional, xa que en moitas ocasións saen ao vacacional ou ao temporal.

Rescindir un contrato de renda antiga non é sinxelo

Así o apunta Metrovacesa, que aínda que indica que cabe a vía da negociación entre as partes, recoñece que ninguén quererá polas boas renunciar a gozar dun alugueiro case insignificante.

No entanto, existen situacións nos que o arrendador ten dereito a extinguir o contrato: que o propietario demostre que necesita a vivenda para uso propio ou para un familiar directo; que o inquilino teña deixado de pagar as rendas; que non a habite durante seis meses ao ano ou que a haxa subalquilado a un terceiro. Se o camiño da negociación falla, queda a vía xudicial.

«Herdar» a renda antiga

Os expertos consultados coinciden en que entre as principais preocupacións dos propietarios destes inmobles é o seu descoñecemento sobre os dereitos que teñen os herdeiros dos seus inquilinos a «herdar» esta renda antiga.

Ante a picaresca, os propietarios recorren a detectives privados que en moitos casos descobren que o inquilino faleceu hai anos, ou que non vive de forma habitual no domicilio. Outra das «trampas» mais habituais é que os fillos non convivan co inquilino antes do seu falecemento, o que lle dá dereito a reclamar a subrogación, sostén Arrenta.

De feito, a Lei de Arrendamentos Urbanos de 1995 contempla varios supostos para subrogar estes contratos tras o falecemento do inquilino inicial.

---

---

---