Lidia Parada, atleta: «Todo o mundo me quere ver nos Xogos de París e sempre dixen que quero ser olímpica»
DEPORTES
A catro veces campioa nacional absoluta en lanzamento de xavelina tivo un 2023 para esquecer por mor de as lesións: «Foi un ano en branco e iso é o peor»
05 mares 2024 . Actualizado ás 05:00 h.Lidia Parada (A Pobra, 1993) é todo un exemplo de superación, de que ante as dificultades non se pode renunciar aos soños. A catro veces campioa de España absoluta en lanzamento de xavelina leva un tempo afastada dos focos mediáticos. O 2023 foi un ano para esquecer, aínda que del saíu máis forte. «Empeceino o 1 de xaneiro en urxencias por unha sinusitis moi forte. Estiven 15 días con antibióticos e cando puiden volver adestrar púxenme fatal do estómago. A medicación habíame amolado a flora intestinal», relata.
Regresou ao traballo en febreiro, pero en marzo tivo que parar unha vez máis: «Estaba a saltar valos e nunha un pé quedou atrás e funme ao chan. Non puiden pór as mans e deime un golpe no pescozo que me tensou o ombro do brazo de lanzar. Ao día seguinte fixen un movemento algo brusco e sufrín unha distensión no bíceps». Outro contratempo que lle estivo dando a lata ata xuño.
Aínda que pareza difícil, os problemas continuaron. «Fixéronme un persoal que non estaba ben e tiven unha fascitis. A mediados de agosto acabei coa rehabilitación e en setembro regresei aos adestramentos. Notaba o pé cargado, pero non tiña dor. Nunha sesión, cando levaba un par de horas e faltaban 30 minutos para acabar, pisei en falso e fíxenme unha escordadura de terceiro grao», relata a barbancesa.
Para pór a guinda a un 2023 horrible, cando Parada pensaba que a fascitis volvía facer acto de presenza, dixéronlle que tiña unha calcificación no calcáneo: «Estiven ás voltas con iso ata mediados de decembro».
O apoio, fundamental
Con este panorama, non é estraño que a pobrense o pasase mal: «Todas as semanas chamaba á miña mellor amiga chorando. Foi un ano en branco e iso é o peor, máis xusto antes dos Xogos de París», sinala. Por sorte, como ela mesma afirma, ten unha contorna que lle apoia.
«Empecei a traballar o ano pasado nun ximnasio e o meu xefe díxome desde un primeiro momento que adaptaría os meus horarios a adestramentos e competicións. Os compañeiros xa son amigos e preocúpanse moito por min. Tamén os pequenos do Atletismo Barbanza son incribles e dinme que me queren ver en París. E, por suposto, as miñas amigas e os meus pais apóianme a matar», relata unha Lidia Parada que, tras o que lle tocou vivir, agora di ser «feliz. Todo o malo do 2023 está a devolvelo en bo o 2024».
Acaba de comezar o mes de marzo e a barbancesa adestra con normalidade: «As sensacións son boas, cada semana véxome mellor. É certo que aínda me falta un pelín de velocidade, de capacidade de salto e de forza, pero teño ganas de competir. En anos anteriores chegoume a dar pánico e tiven que recorrer a un psicólogo deportivo porque sufría ataques de inquedanza».
A folla de ruta da atleta da Pobra está marcada. O seu obxectivo é empezar a competir en abril e facelo en casa, «rodeada da miña xente, que me apoia e quéreme, para desbloquearme a nivel mental. Se todo sae como agardamos, este ano está o Campionato Iberoamericano, os campionatos de España e de Europa e os Xogos de París. Todo o mundo me quere ver neles e eu sempre dixen que quero ser olímpica», apunta Parada.
Neste 2024 «chegaron patrocinios de empresas e o do Concello, que xa apostou por min e axudoume no 2022, cando as federacións española e galega quitáronme a axuda e nin preguntaron por min. O apoio do Concello foi fundamental, porque o estaba pasando moi mal. Eu, ademais, son moi partidaria e fiel dos pobos, desde eles pódense conseguir grandes cousas», explica a atleta.