Vicente Leirachá entrevistou a Suárez xa no Barcelona, de volta a casa. «Se hai apuro, botarei unha man na carnicería», dicía sobre o negocio familiar
10 jul 2023 . Actualizado ás 05:00 h.En xullo de 1954, Suárez xa levaba uns meses no Barcelona. Durante as súas vacacións na Coruña, ofreceu unha entrevista antolóxica a Vicente Leirachá. A continuación reprodúcese un extracto.
Suárez regresa un pouco máis alto, a pesar de que soamente teña estado fose uns meses. Di que creceu un par de centímetros, que, sen dúbida, nótanselle. Viches un flamante traxe gris con camisa estival dun amarelo chillón; zapatos de rejilla e o aspecto co seu medio sorriso que lle fai parecer un neno.
—Os amigos, seguen sendo amigos de Lulsito?
—Por que non? Os amigos que eu deixei aquí, son, talvez, máis estimados que os que un se fai cando chega a triunfar por aí adiante.
—Triunfaches ti?
—Non quero dicir iso...
—Xa sei, pero dime: triunfaches no Barcelona?
—Xoguei todos os partidos de Copa.
—Estás contento en Barcelona?
—Plenamente satisfeito.
—Gañaches moito diñeiro desde que che fuches?
—En sete partidos, moito máis que no Deportivo durante a Liga .
—Que primas danvos?
—Segundo; na final tiñamos de catro a cinco mii duros.
—A máis forte que cobraches?
—Quince mil pesetas, por eliminar ao Real Madrid.
—Con quen vives na cidade condal?
—Nunha casa particular con Maristany e Areta.
—Que vida fas?
—Levántome ás dez; vou adestrar e tomamos unhas cañas de cervexa antes de comer. Despois, a sesta, o cine, e alá queda un día atrás...
—Fas algo á marxe do fútbol?
—Nada. Pero agora, en setembro penso traballar algo. Aínda non sei en que, pero algo hai que facer, porque o fútbol non dura sempre.
—Moitos admiradores?
—Bastantes.
—E admiradoras?
Ponse Luis un pouco colorado, e di que non. Un mantén a interrogante, e o rapaz di:
—Algunhas cartas de mozas xa recibo...
—Que che din?
—Piden fotografías.
—Soamente iso?
—ˇClaro! Entón, que? O que pasa é que se vou a algún café, sempre hai algún seareiro que di ao camareiro que non me cobre. Isto mesmo pasa no trolebús...
—Hai diferenza do Luisito que se fué ao Suárez que regresa?
—Á marxe do fútbol, xa che dixen que crecín algo; despois, son o mesmo.
—E como futbolista?
—Cambiei algo o estilo de xogo. Alí faise un fútbol máis curto, sempre apoiando a xogada que leva o compañeiro. Aquí, xa sabes que me gustaba moito o pase longo...
—Que vida é mellor, a que fas alá ou a que facías aquí?
—Gústame máis a de aquí: é máis alegre e máis tranquila. Alí todo é máis aprisa, e os xogadores están moi vixiados.
—Canto pagas de pensión?
—Mil cincocentas pesetas; roupa lavada e repasada.
—Cantos traxes fixéchesche?
—Un que me regalou o señor Tamburini, e outro que me paguei eu. Son de verán...
—Que vas facer aquí?
—Bañarme na miña praia de San Amaro. Sempre pasei alí metido os veráns, e agora, aínda que non fai moito sol, será unha gran satisfacción para min pasarme alí as horas e charlar con tose amigos.
—Oe, Luis, despacharás ás clientas na carnicería da túa casa?
—Se hai apuro, xa botarei unha man, claro.
—Deixaras noiva aquí?
—Nin a habia deixado aquí, nin a teño alá.
—ˇQue formal...!