Tras o seu paso pola primeira australiana, o mediocentro, que xogou cinco campañas na elite, renunciou a outras ofertas para acabar a súa carreira no equipo da súa vida
27 may 2023 . Actualizado ás 16:38 h.En xullo do 2019, dez anos despois de tomar a autoestrada cara ao sur, para instalarse en Vigo, Álex López (Ferrol, 1988) regresou ao momento de partida. Tiña 31 anos e propostas mellores. «Desde pequeniño, eu nunca fun do Madrid nin do Barcelona. O meu equipo sempre foi o Racing», respondera, tempo antes do seu regreso, cuestionado polas súas afinidades futbolísticas.
«A Álex coñézoo desde os seis anos, cando xogaba ao fútbol sala no Hórreo. Logo estivo no San Pedro, antes de vir ao San Rosendo, que era entón o filial do Racing. Alí empecei a adestralo. Era un neno inquedo, que destacaba moito, que competía ata coa súa sombra», lembra Guillermo García Agulló, o técnico que o impulsou na base ferrolá. Con 16 anos, cando Álex López xogaba na División de Honra Cadete e foi convocado coa selección española sub-16, o interese de numerosos clubs fixo que o Racing lle asinase un contrato de cinco tempadas, prorrogable a outras catro máis. Comprometíase a pagarlle un colexio privado, no que estudar o Bacharelato, e a que adestrase desde o ano seguinte co primeiro equipo. Con 15 anos, e da man de Luis César, Álex López xa debutara co primeiro equipo no trofeo Concepción Arenal. Foi contra o Deportivo.
Uns anos máis tarde, o Celta e o Dépor falaron con García Agulló para interesarse por Álex, que tratara de rodarse no Val e no Narón. «O Racing non lle deu oportunidades suficientes e marcharse a Vigo foi un salto importantísimo para el. Xa o primeiro ano destacou sobre xeito. Alí fíxose un home e chegou a Primeira División», lembra o técnico. «O ano que chegou, rompeuna. Fixo moitísimos goles. Paco Herrera levoullo á pretemporada e en dúas semanas decidiu facerlle ficha co primeiro equipo», lembra Dani Abalo, co que coincidiu nos seus inicios no Celta e tras o seu regreso a Ferrol.
«Sempre xogou no centro do campo. Foise probando, máis adiante, máis atrás, pero a esencia segue sendo a mesma. É un creador de xogo, un condutor, o tipo que leva o equipo cara a adiante», debuxa García Agulló. O trofeo Manuel de Castro, que encumbra ao mellor xogador celeste do ano, e que recolleu oito veces Iago Aspas, vótano desde fai doce os afeccionados, os xornalistas e os propios futbolistas. A primeira edición do galardón recolleuna Álex López. Un dato que ilustra a súa brillante irrupción. «Conseguiu o ansiado ascenso a Primeira e a permanencia», sinala Abalo.
«En Vigo cortóuselle a progresión cando chegou un adestrador que por amais de todo quixo pór a un amigo seu, a un xogador que lle gustaba máis. Sacouno do equipo e Álex tivo que irse a buscar o pan a outro sitio. Naquel momento pasouno mal. Eu non son de dar consellos, pero mandáballe algún mensajillo de cando en vez como amigo», admite García Agulló. Ese técnico, o que cambiou o seu rol no Celta , foi Berizzo.
«O talento nin se compra, nin se vende , nin se aprende »
Álex marchouse a Inglaterra. Fixo unha gran tempada no Sheffield da Championship, que entón adestraba Carlos Carvalhal, hoxe técnico do Celta . Alí arrincou un periplo que o levaría logo a Valladolid e a Xixón, antes de marcharse a Australia para xogar no Brisbane Roar. «Seguino alí e fixo unha tempada brutal, era moi superior ao resto. É moi complicado chegar á elite e manterse a ese nivel», di Abalo. Foi o preludio do seu regreso a casa. «Deu un paso que non o daría calquera. Pasar dun equipo de elite á Segunda B, a un Racing recentemente ascendido de Terceira. Apostouno todo por volver ao seu equipo, á súa casa», razoa Abalo.
«Viño para deixarnos os últimos escintileos do gran futbolista que é», engade García Agulló, que se resta méritos na carreira de Álex. «En todo caso, téñenos os seus pais. Eles son os verdadeiros mentores, os que o levaban a adestrarse e formárono. O talento nin se compra, nin se vende , nin se aprende . Os demais axudámoslle, pero en poquita cousa».
O regreso a Ferrol non tivo o inicio soñado. «Vivín con el os dous primeiros anos da súa volta. O primeiro foi moi duro. Non me gusta dicilo, nin botarlle a culpa a ninguén, pero tiñamos un adestrador [Emilio Larraz] que non era capaz de sacar o mellor del, afastábao moito do balón. Non soubo ver as grandes cualidades de Álex e sufriu un pouquiño. Pero creo que, coa chegada de Cristóbal Parralo, deulle a volta. Fíxose un importantísimo no equipo, demostrou que é un xogador súper válido e é capitán xeral para este Racing, demostrando que é un xogador de primeiro nivel. Oxalá teña agora a recompensa que se merece», sostén Abalo.
Fóra do campo, pouco cambiou na contorna deste rapaz humilde e bromista, desde que se marchou con 21 anos, ata hoxe. «Ten os seus amigos de sempre e casou coa súa noiva de sempre. Seguimos tendo un grupo, desde que tiñan dez ou doce anos, e seguimos facendo as mesmas festas que entón. Non cambiou en nada. Álex é o fillo que quixésemos ter todos», remata García Agulló á espera do partido decisivo.