O francés Thierry Henry ficha por dous meses polo club que o catapultó.
07 ene 2012 . Actualizado ás 11:58 h.Thierry Henry (Lles Ulis, Francia, 1977), prexubilado de ouro na MLS estadounidense, dá unha volta de porca no ocaso da súa carreira e regresa ao seu Arsenal de case toda a vida cal Cid Campeador para reforzo moral dos raparigos do seu compatriota, o técnico Arsene Wenger. Podería mesmo debutar pasadomañá contra o Leeds en Copa.
Serán só dous meses, xa que pertence ao New York Rede Bulls. A causa de tan breve contrato é a substitución temporal de dous futbolistas que xogarán a Copa de África: Gervinho (Costa do Marfil) e Chamakh (Marrocos).
Henry acode deste xeito ao rescate de Wenger, cuestionado por vez primeira nos seus dezaseis anos no Arsenal pola ausencia de títulos. Ambos coinciden en que o futbolista achegará máis no vestiario que sobre o céspede. Os gunners son quintos na Premier, a un punto dos postos de Champions.
«Era o desexo de ambos. Será de gran axuda. Aquí pode estar tranquilo e sen presión», analiza o técnico. «Xa se que dixen nos Estados Unidos que non volvería xogar en Europa, pero decidiu o meu corazón. Non veño para ser un heroe. Estarei no banco a maior parte do tempo», espetou o dianteiro, máximo goleador do equipo na Premier e mellor xogador da historia gunner, segundo unha enquisa oficial.
En realidade, ambas as partes hanse dado unha homenaxe póstuma. Hai só un mes que o club, con motivo do 125.º aniversario, descubriu nos arredores do Fly Emirates unha estatua do ariete. Poucos futbolistas da súa idade, Riquelme entre eles, poden presumir de ter unha efixie a poucos metros da porción de céspede na que aínda regatean.
Tití protagonizou os últimos fitos do club: final de Champions, tres Copas e dúas Ligas, a do 2004 no primeiro equipo da historia en rematar invicto a Premier. Pero houbo Henry máis aló do Arsenal (1999-2007). Debutou no Mónaco de Wenger (1994), deambulou na Juve (1998-1999), gañouno todo no Barça (2007-2010) e abandonou parcialmente o fútbol en Nova York. Pichichi da súa selección, foi campión Mundial (1998) e de Europa (2000). Clasificou, axudándose da man, a Francia para o de Sudáfrica no tempo engadido da repesca contra Irlanda, e gañouse un lugar no inferno. Xa en África, os bleus asinaron a actuación máis humillante da súa historia.
O Cid do Arsenal avisa: «Xa non teño vinte e cinco anos. Non podo coller o balón no medio do campo e marcar tras regatear a seis rivais». Non fará falta que o faga. Só que crean que o pode facer.