Con Moonlight , estamos ante un Óscar que precisa instrucións de uso. Porque se nun nivel artístico o filme de Barry Jenkins non resiste unha comparación seria nin coa A Land nin con Manchester by the Sexa, de onde saíron os votos? Proveñen dunha dobre corrente: unha, obvia, a dos que pensaban que no ano I de éraa Trump non era de recibo que triunfase musical tan branco. E pensaron que Moonlight -discriminación racial e violencia no gueto- si portaba valores esóxenos de contestación. Iso non abondase de non confluír con outra fonte: a dos odiadores da A Land. Esta antipatía algo diletante cara ao filme de Chazelle respirábase no ambiente. A moitos votantes potenciais das oito candidatas sen opcións saíulles da alma o voto de castigo unificado fronte a un musical cuxa vitoria descontaban as casas de apostas. Así, entre partidarios do Oscars So Black e haters da espléndida A A Land, colgaron a Moonlight nesta percha tan excesiva. Non é boa, que vai, pero é bonita, barata (pouco máis dun millón de dólares) e fala dun mozo negro e homosexual en territorio hostil. O antídoto contra a Norteamérica branca, hetero e glamurosa de Chazelle. Que erro, que inmenso erro.