O xerente de Betanzos Carnes faleceu de forma repentina aos 56 anos
28 mares 2024 . Actualizado ás 11:13 h.Francisco Javier Lendoiro Ruanova era máis que socio, o meu amigo de toda a vida, o meu irmán. De forma repentina, faleceu este martes con só 56 anos.
Javier era natural de Sas, Velouzás, no concello de Paderne . Con Ramiro Iglesias, fundamos no 2008 a empresa Betanzos Carnes e tamén xuntos rexistramos cinco anos despois a Betamburguer, a primeira, única e especial hamburguesa de Betanzos. Xuntos abrimos a primeira carnicería nun polígono, o de Bergondo , e puxemos en marcha a marca Cárnicum. Pero foi moito máis que unha aventura empresarial o que compartimos.
Javier era un amante do seu pobo, do campo e da familia. Estivo sempre pendente dos seus pais, Antonio e Celia, ata o momento no que non puideron seguir sos e fóronse a vivir coa irmá de Javier.
Froito do amor que tiña polo seu pobo, reformou, ampliou e fixo obras mil na casa paterna para poder ter a comodidade que el tanto buscaba para poder residir todo o ano alí, afastado do bulicio de Betanzos. E agora que xa estaba a acabar a última reforma sobreveulle esta terrible desgraza.
Un home tolo de amor polo seu Chusiña, a súa esposa, e pola súa filla Marta, que era a luz dos seus ollos e o faro que lle guiaba a traballar duramente a pesar dos encontróns que tiñan de cando en vez. Marta, como el mesmo dicía, era igualita a el. ¡Que orgulloso estaba do seu hijita! O 5 de abril tiñan previsto arrincar cara a Alemaña, pai e filla, a participar na súa gran paixón, a competición de adestramento de cans pastores belga, cos seus tres marabillosas cadelas Lúa, Fervenza e Bratislava. Gustáballe moito estar coa súa xente, falando, adestrando os cans… Unha cousa que nunca conseguiu foi que eu tivese un.
¡Que tipo máis especial! Ninguén, mellor devandito, case ninguén, coñecíao ben. Daba lugar a opinións totalmente erróneas sobre a súa persoa polo seu forte temperamento, un dos signos polos que chamaba a atención. Ese carácter forte, como el en tamaño, era realmente moito máis pequeno que o seu ENORME corazón. Soamente abriuno a quen realmente o merecemos e apreciámolo.
Sabía perfectamente cando tiñas algún problema. Javier había de buscar a forma de sonsacártelo ata que acababas contándollo. Entón, amigos, era un depredador: transformábase nunha máquina de pensar e darlle voltas á cabeza ata que achaba unha solución. Incrible, ¡que home! Un enorme corazón de bondade que excedía os límites da súa persoa.
Os que tivemos a enorme sorte de poder contar coa súa amizade recibimos del todo presentes e halagos aos que, moitas veces, os seus amigos e eu, o seu irmán —despois de 42 anos convivindo xuntos case todos os días do ano tratabámonos sempre de irmáns—, penso que non lle soubemos corresponder na súa xusta medida.
Descansa en paz, irmán.
**Horacio Máquez é amigo e socio de Javier Lendoiro**