Ana Barja, organizadora profesional de espazos: «O que máis agradecen é o baleirado da casa tras a morte dun ser querido»

Ana Barja ( A Coruña, 1990) chega á entrevista cunha lixeira afonía debido ao éxito do taller de organización de armarios que impartiu nas oficinas de S2M Inmobiliarias, no Temple.

—Non hai vida ordenada sen casa ordenada.

—Incluso a xente que se considera moi ordenada pode necesitar un pouquiño de orde.

—O que para un é perfecto, para outro pode ser o caos.

—A orde é subxectivo. Nunha parella, tratamos de atopar un punto intermedio. É como cos nenos. Se ti non lles dis onde teñen que deixar as cousas, vanas deixar tiradas por aí.

—Cal é o seu método?

—Descartar, categorizar e dar o seu lugar. Un sitio para cada cousa e cada cousa no seu sitio.

—Que é categorizar?

—Clasificar, asignar a cada obxecto a súa categoría. Moitas veces témolo todo disperso pola casa e, cando necesitas algo, non sabes onde está.

—Que pregunta debe facerse un neses casos?

—Se o uso, se está en bo estado, se o volvería comprar... Son frases que nos temos que repetir mesmo antes da compra. A base da orde tamén é saber comprar.

—¡Cantos necesitan alugar un trasteiro para gardar as súas cousas!

—Consumimos demasiado e temos que pensar ben o que compramos, por responsabilidade co planeta e por se temos realmente sitio para gardalo. A maioría das veces a resposta é non. As vivendas cada vez son máis pequenas e chega a ser un problema real.

—Intentamos ordenar, pero enseguida volve o caos.

—Hai xente á que descartar cústalle unha barbaridade. A min tamén me encantan os recordos, pero intento que a xente me explique por que quere quedar con ese obxecto. Se compras, pero es capaz de descartar, está ben. Se non é así, chámasme porque non tes sitio nos armarios de toda a casa.

—Que fai neses casos?

—Con cada peza, analizo desde cando non cha pos, se che gusta e se queda ben. Se non cha puxo en tres anos, adeus.

—Canto tempo lévalle iso?

—Un armario de dúas portas pode ser en dúas horas e media. Tamén organizo cociñas, trasteiros, cuartos infantís, zonas de lavandería, canapés, caixóns do salón...

—Onde van os descartes?

—Podes doalos a oenegués, colectores de roupa ou vendelos en portais de segunda man. Eu dóoos a Equus Zebra.

—O máis duro é baleirar o armario dun ser querido?

—Si. O que máis me agradecen os clientes é cando nos ocupamos do baleirado de casas por defunción. Hai quen prefire non entrar na casa, porque lle causa dor. E ao contrario, outras persoas necesitan que lles acompañemos nese duro momento.

—Tamén presta o servizo «post-mudanza». É unha das situacións máis estresantes?

—Así é. Axúdoche a levarche só o que necesitas e búscoche un sitio para cada cousa. Unha vez a empresa de mudanzas acaba, chega o momento de desembalar todo e buscarlle o seu lugar. O ideal é que formes parte do proceso pero, se non, cando chegues atoparasche con que todo está no seu sitio, non hai caixas no medio e só queda gozar.

—A orde está de moda?

—É certo. As redes sociais están cheas de xente da que podes aprender. Pero tamén aprendo moito cando vou á casa da miña avoa, eh. Ela sempre ten a casa ordenada, chegues á hora que chegues.

—Que lle din cando explica a que se dedica?

—¡Como non che coñecín fai cinco anos cando me mudei de casa!

Quen é: Ana Barja organiza casas, oficinas e trasteiros. «Axúdoche a pór orde na túa casa e na túa vida», di na súa Instagram, \OrdenyCreatividad. «A clave é comprar só aquilo que realmente necesitas», explica esta coruñesa de Corme e Laxe.

«Co adolescente funciona pórlle no seu cuarto un cesto para a roupa sucia»

Se hai algo que define a Ana Barja é a empatía e capacidade de escoita, ademais do sentido do humor. Isto converte as súas asesorías en momentos liberadores.

—«O cuarto dos meus fillos é unha leonera, desespérame». Que lle di a ese pai?

—Que dou talleres para nenos a partir de 3 anos nos que lles ensino xogos para recoller.

—Os adolescentes son unha causa perdida?

—É mellor educarlles antes. A adolescencia é unha época de moito cambio, creo que non hai que machucarlles demasiado. Non debemos darllo todo feito, pero si crearlles un sistema para facilitarlles as cousas.

—Que funciona con eles?

—Pórlles un cesto para a roupa sucia no seu cuarto.

—Algo para os zapatos tirados?

—Os zapateiros transparentes, porque lles gusta ter as zapatillas deportivas á vista.

—Sempre hai un motivo para a desorde?

—Sempre. Os que son desordenados é porque non lle dan importancia a isto ou porque non chegaron a vivir nunca coa orde.

—Hai quen atopa orde na súa desorde.

—Totalmente certo. É o típico de «non me toques a miña desorde, porque se onde está cada cousa».

—Como se converteu en organizadora profesional de espazos?

—Desde pequena reláxame telo todo organizado, pero tamén se o que é o caos. Volver á orde dáme tranquilidade. No 2018 descubrín que existía xente que se dedicaba a isto como unha profesión, así que me lancei.

—Como se formou?

—Certifiqueime na Escola da Orde, da man de Adelaida Gómez, fundadora da Asociación de Organizadores Profesionais. Aí souben que este mundo estaba feito para min.

---

---

---