Abdul, primeiro refuxiado sirio menor de idade en España: «Decidín escapar do Estado Islámico porque se non me acabarían convertendo»
A Coruña CIDADE
O mozo, que agora ten 24 anos, relatará a súa historia este venres na Coruña no congreso O que de verdade importa
07 mares 2024 . Actualizado ás 18:33 h.Saíu do seu país con só 14 anos e tras catro meses secuestrado polo Estado Islámico (EI), —«para min non son estado nin son islámicos»—, indica Abdul, que se converteu no primeiro menor refuxiado sirio de España. Este venres contará a súa historia na Coruña no congreso O que de verdade importa.
Cada vez que repasa o sufrimento que viviu pensa en lanzar unha mensaxe. «Xestiono as miñas emocións para que os mozos sexan conscientes de que non todos teñen as súas oportunidades», indica Abdul, de 24 anos. O seu pesadelo empezou cando estalou a guerra no seu país. «Con 12 vin como mataban ao meu mellor amigo diante de min», sinala. Así, o medo e o horror instaláronse no seu día a día. «Teño un irmán e catro irmás. Eu son o terceiro. O meu pai pasouno moi mal porque el intentaba traer comida a casa e non podía porque non había nada. Nin pan nin leite, nin sequera cueiros», indica Abdul. «O que eu pasei sófreno agora outros nenos en Gaza. O estar sen luz, sen auga, sen medicamentos, sen nada... Por iso, quero axudar. Dáme igual que sexa en Palestina, en Israel, en Ucraína, que sexan xudeus, musulmáns.. Un neno é un neno e debemos protexelos».
Sobre o seu secuestro, Abdul explica que ocorreu cando regresaba cos seus compañeiros e un profesor de realizar unhas probas para ir á universidade e estudar teatro, xa que o seu soño é ser actor. «Os soldados do ISIS entraron no bus e separaron aos nenos das nenas», explica. Os terroristas executaron ao seu profesor diante deles e levaron aos homes. «Estiven encerrado nunha cela moito tempo. Para comer dábannos un prato para catro persoas. Aí tes que decidir que facer porque se ti comes máis, deixas ao teu compañeiro con fame. No noso caso todos decidimos dividir as racións por igual», sinala.
«Fómonos 13 de 148»
Precisamente, foi entre compañeiros como se fraguou a fuxida. «Foi como nunha película porque tivemos que armar un plan. O obxectivo do ISIS era lavarnos o cerebro para converternos en soldados, pero na miña familia a relixión sempre foi paz, non matar nin violar. Iso dicíame o meu avó. Por iso, desde o inicio tiven claro que tiña que escapar, xa que se non acabaría converténdome si ou si», explica Abdul, que remarca que cando se produce un atentado e alúdese á relixión «iso non ten nada que ver». «Ofrécenche diñeiro, mulleres, armas... Convéncenche de que vas ser como un capitán con súbditos e cando es un neno e separáronche da túa familia, é doado».
Co plan de fuxida armado, el e os seus compañeiros agardaron a que chegase unha oportunidade. «Estabamos encerrados nunha escola que converteran en cárcere e había un muro duns dous metros. Cando puidemos, decidimos irnos, pero uno dos mozos era moi baixiño e non podía rubilo. Díxonos que el quedaba para vixiar e protexernos no caso de que se desen conta de que nos iamos, pero dixémoslle que non e entre todos lle axudamos a pasar o muro. Fómonos 13 de 148», di. Ao atravesar esa barreira, sen saber onde estaban, os rapaces correron cara a un locutorio. «Chamei á miña nai, pero se desmayó. Colleu o teléfono una das miñas irmás, embrazada, e tampouco podía falar do shock e púxose a miña cuñada. Estaban en Turquía». Nese país reuniuse cos seus proxenitores, pero xunto á súa irmá, o seu cuñado e o seu sobriño, seguiron o camiño cara a España, onde residía o seu irmán, co que se reencontrou no 2015. Para iso cruzou 4.000 quilómetros e 10 países. «Xa en España decidín saír en todos os medios porque quería traer aos meus pais mediante a reagrupación familiar e unha vez es maior de idade é máis complicado», indica.
Sobre como cambiou a súa vida, lembra unha anécdota. «No colexio un compañeiro estaba moi mal. Díxome que os seus pais lle quitaron o móbil. Díxenlle: “Ao meu separáronme dos meus”. Sentouse ao meu lado e díxome: “Cóntame”. A mensaxe chega», di. Sobre se ten medo, di que agora non: «O meu temor é que o que eu sufrín sígano sufrindo outros». Por iso, aínda que mantén o seu soño de ser actor, di que o que máis lle importa é «axudar aos nenos»
Mamás en acción e unha empresa de limpeza de mares completan os relatorios
«Tratamos de chegar ao corazón dos mozos con historias que lles inspiren e emociónenlles», apuntou Felipa Jove, presidenta da Fundación María José Jove na presentación da novena edición do que de verdade importa, que terá lugar este venres na cidade herculina. Xunto a ela estivo no acto María Franco, directora xeral da entidade que leva o nome do congreso. «Son xa 15 anos colgando o cartel de cheo na Coruña. Seguímonos pondo nerviosas porque temos a responsabilidade de que os mozos galegos escoiten cada ano historias de solidariedade e empatía que lles permitan coñecer o que ocorre no mundo actual».
Nesta nova cita, ademais de Abdul, exporán os seus casos Julen Rodríguez e Simpático Gimeno. Rodríguez fundou xunto á súa irmá a start-up Gravity Wave, centrada na conservación dos mares. A empresa conta xa cunha rede de máis de 4.000 «pescadores de plástico» repartidos por distintos portos do Mediterráneo e xa contan cun proxecto en Marín.
No caso de Gimeno, fundou no 2013 a oenegué Mamás en Acción tras atoparse nun hospital a un neno de dous anos só. Desde entón, a entidade creceu e conta con máis de 3.000 voluntarios. «Demostramos que coidar é tan importante como curar e que ás veces o amor chega onde o medicamento non», indicou en referencia a un estudo do Hospital A Fe de Valencia, onde empezou a iniciativa, que demostrou a melloría dos menores acompañados fronte aos que non o están.