Unha das propostas centrais do documento aprobado pola xestora do PSOE para o seu 39.º Congreso é combater o «populismo destrutivo» que, afirman, representa Podemos e, por extensión, as mareas. Destrutivo, din, para as bases do sistema democrático construído con consenso e sacrificio tras a ditadura. Pero tamén, aínda que o documento non o exprese, destrutivo para o propio Partido Socialista, como poñen de manifesto acontecementos recentes e próximos. Se quedaba en Ferraz algunha dúbida sobre os propósitos desas forzas en relación co PSOE non tiñan máis que volver a mirada cara á Coruña.
A decisión, abrupta e anunciada no tempo de desconto, da Marea Atlántica de romper o preacordo que tiña cos socialistas para poder aprobar o orzamento municipal deste ano é o último episodio dun longo rosario de desplantes que comezaron o mesmo día que os seis concelleiros do PSOE en María Pita levantaron a súa man para facer alcalde, sen condicións, a Xulio Ferreiro. Inxenuidade Irresponsabilidade? Erro estratéxico? O tempo vai dicindo canto hai de cada ingrediente, pero do que non parece haber dúbidas é de que, a cambio daquel apoio no pleno de investidura, os socialistas coruñeses están a recibir, golpe a golpe, unha resposta que só persegue expulsalos do taboleiro.
O instinto político depredador da Marea cheirou o sangue que mana da ferida dos socialistas. Arrastran cicatrices sen pechar polos peores resultados electorais (seis concelleiros) e chagas supurantes dunha crise interna que, de momento, levou á disolución da executiva local. Presa doado -e por momentos parecía que entregada- para quen ve a ocasión de facerse co dominio total do territorio. Así se explica o rocambolesco episodio desta semana. A Marea rompendo a baralla con argumentos que a duras penas logran esconder o obxectivo: ao PSOE, nin auga. Tampouco o lamentable pano de fondo: antes os intereses estratéxicos do partido en construción que lograr maiorías que desatasquen a cidade. A última enquisa de Sondaxe (La Voz, 15 de xaneiro) revela que entre a poboación rende a idea de ineficacia do goberno local e falta de ideas. Pero a Marea, electoralmente, resistiría, cunha oposición estancada (PP) ou afundida (PSOE).
Desprezo como resposta ao apoio na investidura, portada cando intentou entrar no goberno e plantón cando había acordo sobre os orzamentos. O voluntarismo esgotouse e os réditos do apoio sen condicións non aparecen. Nin para os socialistas nin para a cidade. Co mandato case no ecuador, urxe que o PSOE local atope o seu sitio.