Soñamos cun modelo que permita pintar un mapa de conexións competitivo, práctico, ben deseñado
07 feb 2024 . Actualizado ás 05:00 h.O domingo á primeira hora da tarde, o piloto do avión anunciou que estabamos a piques de aterrar en Alvedro, «cun tempo estupendo e uns agradables 16 graos». Volvía de Madrid, onde a madrugada anterior, en pleno centro, os termómetros marcaban 10 graos. Agradables e inusuais para os primeiros días de febreiro.
O ceo de Madrid fora unha pura explosión azul, unha primavera adiantada que tiña as rúas cheas de xente con lentes de sol e roupa lixeira. Un gentío, en realidade, que fai colas para entrar nunha librería, para comer, para ver unha exposición, para coller o metro. Para subir ao avión na porta de embarque máis afastada (ou case) da Terminal 4.
Cando comeza o descenso ao aeroporto, o ceo xa non é azul: todo está tinguido de gris e os 16 graos que anunciaba o piloto parecen ter baixado de golpe. Si que é agradable en realidade. Familiar. O bus tarda media hora. Unha parella decide non agardar e facer cola noutro lado. «Imos en taxi», di el. E márchanse a agardar uns metros máis aló. Non hai moitos, así que lles toca agardar tamén.
Só son nubes, e nada fai presaxiar que apenas unhas horas despois, despegar de Alvedro vai ser imposible. Aterrar, tamén. A néboa sempre é actriz protagonista aquí. Apenas unhas horas antes, no medio da cea falabamos de como os localismos fan menos competitiva calquera conexión co norte. E así empezamos o luns, cos mesmos voos que chegan de Madrid camiño doutro aeroporto, e os pasaxeiros nun bus, soñando cun modelo que permita pintar un mapa de conexións competitivo, práctico, ben deseñado. Que non é o mesmo estar nun recuncho do mundo que ser un recuncho no mundo.