Á Universidade «con máis de 40» para formarse en Terapia Ocupacional

Natural da Agualada, Coristanco, pero encantado veciño da «pequena cidade» de Carballo desde hai máis de 30 anos, José Freijeiro ten no seu corazón ambas as localidades, e nas súas mans longa traxectoria. Formado como masaxista, a súa primeira oportunidade laboral chegoulle desde o deporte, exercendo no Bergantiños e o Basket Xiria. Despois, no Laracha. A demanda de xogadores e mesmo de familiares destes levouno a abrir un centro de masaxes na rúa Río Sil, e aí segue, 22 anos despois, desde fai uns 8 coa súa compañeira de vida tamén formando parte del, en tanto que ela, Rebeca Pereira, dirixe e imparte clases de pilates..

«Sempre tiven ganas de formarme máis, a inquedanza de ofrecer máis aos meus clientes, un mellor servizo», di José para explicar como puido, fai tan só uns meses, abrir no seu centro unha unidade de terapia ocupacional especializada na rehabilitación da man e a extremidade superior en xeral. Foi posible porque, «con máis de 40 anos» —prefire gardarse para si a idade— decidiu cursar o grao de Terapia Ocupacional na facultade de Ciencias dá Saúde da Universidade da Coruña. Pisou a universidade, xa que logo, «cunha idade que non é a habitual». Levaba ilusión, polo seu anhelo de formación, pero «medo» tamén: «Os meus compañeiros en primeiro de carreira tiñan 18, 19 anos». Con todo, tanto para os alumnos como para os docentes ten as mellores palabras: «Sentinme un máis».

Foi a súa primeira incursión na Universidade —a de masaxista é unha formación non universitaria— e iso permítelle ofrecer agora no seu centro un servizo sanitario como é a terapia ocupacional: «Moitos dos meus clientes pasaron a ser os meus pacientes, é un tema de léxico, pero é importante. Antes atendía clientes que viñan a masaxe, e sígoo facendo, pero agora tamén atendo pacientes que veñen a rehabilitación». Rematado o grao, segue especializándose, e agora cursa un máster en terapia de man e rehabilitación da extremidade superior na facultade Pai Ossó, Universidade de Oviedo.

«É a saúde das persoas a que temos nas nosas mans»

Freijeiro é moi claro nas súas explicacións, e incide en diferenciar os servizos non sanitarios que ofrecen (masaxes, pilates, quiromasaje) e os sanitarios, isto é, a terapia ocupacional: «Un masaxista traballa para o benestar e para mellorar a calidade de vida dunha persoa, pero non trata patoloxía nin lesións. De aí a inquedanza que tiña por facer unha carreira sanitaria que me permita traballar dun modo terapéutico».

«O que facemos os terapeutas ocupacionais —explica—está enfocado á funcionalidade, a que a persoa que por calquera patoloxía ou lesión perdeu a capacidade de facer actividades do día a día, do traballo ou de ocio, poida recuperar esa funcionalidade, volver ser autónoma e independente, sen limitacións». Aínda tendo incorporado esa nova unidade, non sopesan un cambio a un centro máis amplo, pois a súa filosofía é o traballo personalizado e individualizado: en masaxe ou terapia ocupacional só se atende a unha persoa por hora e, en pilates, as clases son, como máximo, de tres. Mesmo as dan individualizadas se se solicita.

Polo seu centro pasan todas as idades adultas, de veinteañeros a octoxenarios, e en xeral detectan unha maior conciencia polo autocuidado e a prevención: «Non traballamos con nenos porque requiren dunha formación moi específica. A formación continua é clave, e no sanitario máis —resalta—, é a saúde das persoas a que temos nas nosas mans». A formación dá coñecemento, técnicas, teoría, pero Freijeiro tamén ve vital a vocación: «Hai que tocar, sentir, e ese sentir á hora de tocar, ou o tes ou non». Un consello, non resignarse a convivir con dor : «É un síntoma invalidante, e o ser humano é un ser ocupacional. Sempre que haxa dor hai que consultalo cun profesional sanitario».

---

---

---