O boirense que atravesou o sur de Europa en bicicleta: «Morrín de pena, hai moita pobreza»

A bicicleta e o Camiño son as súas paixóns e Arturo Piñeiro (Boiro, 1970) volveu axuntalas nun novo reto: cubrir os case 4.400 quilómetros que separan Atenas da praza do Obradoiro a través dun trazado polo sur de Europa. Durante os 28 días que estivo a pedalear pasou bos e malos momentos, incluso malísimos, pero fai un balance positivo da aventura, a de maior envergadura de todas as emprendidas ata a data. Tanto, que xa está a pensar na seguinte.

Fai un par de anos, o boirense afrontou un reto parecido polo norte de Europa, completando con éxito a distancia, case catro mil quilómetros, desde Oslo ata Santiago. Por iso nesta ocasión elixiu bordear o mar Mediterráneo. Como un bo peregrino, afastouse das zonas turísticas, evitou reservar aloxamento con antelación e conformouse con comer o que había nunhas alforxas que aprovisionaba de cando en vez nalgún supermercado: «Non fixen uso de ningún restaurante».

Para o punto de partida, a cidade de Atenas, só ten un cualificativo: «Impresionante». Radicalmente oposto ao que emprega para referirse aos escenarios que se atopou xusto a continuación, ao seu paso polo interior de Grecia e Albania: «Morrín de pena, hai moita pobreza. Viven como na España de hai 60 anos e non saben o que é unha bicicleta ou un cartón de crédito». Na costa de Montenegro volveu ver a luz, que se apagou á súa chegada a Bosnia: «O trato na fronteira non foi bo e despois non quixen penetrarme moito porque sentín certo medo».

Optou por percorrer a costa de Croacia e acertou: «É moi bonita e ten uns cantís preciosos». E seguiu marabillándose con Venecia , Xénova, Mónaco, Niza... «En poucos quilómetros pasei de ver unha pobreza extrema a estar ante unha riqueza xa esaxerada», lembra. Cando, en Jaca, pisou territorio español non llo podía crer: «Despois de 21 días, foi o primeiro contacto que tiven novamente con xente, porque eu non falo inglés nin francés, así que ata ese momento me entendía practicamente por acenos».

Alivio tras a tensión

E sentiuse novamente seguro: «Nalgúns dos países polos que pasei non hai nin normas para protexer aos ciclistas e dábame a impresión de que se me chegaba a tirar un coche quedaría alí para sempre». Por iso, estar de novo en España foi un alivio para Arturo Piñeiro: «Subir o Somport foi o mellor momento de todo o percorrido».

Atrás quedaba o grolo máis amargo, que o boirense pasou en terras francesas. Durante toda a viaxe seguiu o mesmo esquema, aproveitando a parada do mediodía para facer unha reserva para pasar a noite: «Non o facía antes porque é difícil calcular o tempo que che vai levar cubrir unha distancia, todo depende do desnivel, das forzas...». Aquel día confirmou, vía Internet, un albergue, pero cando chegou ao edificio, estaba pechado baixo sete chaves. Preto atopou un cámping e acabou durmindo na zona das duchas, sobre uns cartóns: «Pasei medo, pensando que podía vir calquera vándalo darme un golpe e levar a bici e as alforxas».

Pero Arturo Piñeiro esqueceu ese e outros malos momentos en canto viu a catedral de Santiago: «Un reto deste tipo supón un sacrificio enorme e cando acadas a meta, a satisfacción que sentes é tan grande que fai que xa che entren ganas de repetir». Ademais, asegura que en ningún momento sentiu o desexo de abandonar.

Na súa cabeza ten claro o próximo reto a afrontar e mesmo llo trasladou aos responsables do Concello de Boiro á súa chegada á praza de Galicia, o pasado sábado. En canto remate a guerra de Ucraína , quere cubrir a distancia entre Kiev e Santiago: «É a ruta que me falta por facer, atravesar Europa polo centro». E se o conflito bélico alongar, tratará de conseguir un pase, coa axuda do Concello, para partir de Moscova.

Aínda que os retos que afronta Arturo Piñeiro son distancias considerables e inclúen tramos que discorren por territorios inseguros, el non ten medo: «Hai que ter respecto e coidado na estrada, sobre todo naqueles lugares nos que non entenden o que é unha bici».

---

---

---