Artesá no inverno e traballadora da hostalería no verán: «A xente pregúntame polas miñas xoias no restaurante»

Co paso dos anos todo o mundo busca algo que lle faga feliz máis aló do traballo ou a familia. Fóra das oficinas, os negocios ou as paredes dunha empresa hai unha chea de vida agardando. Montes, carreiros pola natureza e praias agardan pacientemente a chegada dos curiosos, que sempre teñen algo con que entreterse alí.

Uns van porque queren relaxarse, outros para facer deporte, e outros, como é o caso da veciña de Muros Almudena Garrido, acoden en busca de materia prima para o seu pasatempos favorito: a artesanía. No seu caso, os seus paseos pola beira do mar sérvenlle para recoller cunchas coas que despois dar vida a fermosos abelorios, entre os que destacan pendentes, colares e pulseiras.

Non hai mellor xeito de lucir un produto que levalo amais , por iso a artesá aproveita os meses de verán, nos que traballa nun local hostaleiro de Muros, para que os turistas lles boten un ollo: «A xente pregúntame polas miñas xoias no restaurante».

Aínda que a praia é sinónimo de bo tempo e vacacións, para a artesá os meses de maior traballo creativo son os do inverno, cando a marea arrastra aos areais todo tipo animais mariños sen vida dos que me se pode aproveitar a coraza: «Utilizo berberechos, mexillóns... un pouco de todo».

Despois de ser recolleitos, estes pasan por un longo proceso de limpeza para desincrustar o salitre no que a creadora non utiliza produtos químicos, senón auga fervendo. Para darlles lustro, Garrido aplica sobre algunhas cunchas —as máis gastadas— unha fina capa de esmalte transparente para que brillen máis. Para o seguinte paso, a barbancesa de adopción ten que afinar ben a vista, pois lle toca separar por tamaños estas curiosas armaduras, sobre todo se con elas quere facer pendentes que teñan unha boa saída comercial: «Á xente non lle adoitan gustar se son moi diferentes, así que teño que mirar ben que se parezan ou reservar as que xa veñan unidas».

Autodidacta

A continuación, cun pequeno trade en man, vai facendo buracos nos que meter as anillas de aceiro inoxidable. Aínda que parece que un proceso como este podería ser sinxelo, o certo é que a mestría da artesá bebe de centos de horas de prácticas. A súa mellor escola non foi ningún taller, senón a destreza do que aprende a base de errar e volver intentalo: «Son 100 % autodidactas, como moito podo mirar algunha cosilla en Internet, pero todo o fixen probando xeitos e materiais diferentes».

Igual que o seu negocio, que se fraguou na beleza das praias muradás, o nome da súa marca é toda unha homenaxe á xente de Esteiro, lugar no que se sentiu acollida desde o minuto no que puxo un pé. Admite que Esteiro con Xeito non sería nada sen os comentarios dos veciños, que sempre a animaron a seguir adiante co proxecto.

Catro anos despois de botar a andar con esta aventura, a artesá admite que chegou un punto no que se está profesionalizando. Ben sexa a través das redes sociais ou nas feiras nas que participa, a creadora vai obtendo cada vez un maior volume de pedidos de xente que busca facer un agasallo orixinal.

Xustamente iso, saber darlle un toque diferente a cada peza, é o que diferencia as súas creacións, xa que cada unha das cunchas que Garrido utiliza «pídelle» facer unha forma distinta: «Aínda que quixese non podería facelas iguais». Sexa como for, os areais de Esteiro seguen agardando pacientes cada día á artista, que nunca falta á súa cita.

---

---

---