Era luns e vin chorar a Vinícius e acordeime da hora da saída do cole, acordeime de que pasaba cando os nenos choraban. Calquera que teña atravesado o sistema escolar español sábeo, é o primeiro punto do manual de supervivencia do recreo: non chores, hermanito. Queren verte sollozar, son unha quenlla que olfatea bágoas, así irán por ti con máis ganas. A verdade espida é que o poder dos insultos reside unicamente na forza que lles outorgamos.
Enfrontámonos ao grotesco mundo da vulgaridade humana, poboado por personaxes desesperados que, no seu obtuso recreo, buscan envenenar. Hai tempo fun sensible aos rebuznos. Xa non. Vini, a cor da pel non importa; o da camiseta, si. Ti podes marcarlle un gol con cada dedo do pé a quen che importune e berrar aquilo que dicía Shakespeare: «¡Siuuu!». Díxenche «non chores», pero quería dicir «que non che fagan chorar».
O voitre do racismo atácache, eu non podo coñecer a ese voitre pero coñezo outros. Todos os voitres fan o mesmo: pósanse no alto do teu campanario, seguro que intentaches ignoralo pero baixo o seu ominosa mirada, ás veces, un pensa na morte. O voitre quéreche sombrío, quéreche triste. Un día estiven ferido. Recordo a Kafka.
O voitre voou un pouco, retrocedeu para lograr o ímpeto necesario e como un atleta que guinda a xavelina encaixou o pico na miña ferida, profundamente. Ao caer de costas sentín como unha liberación; que no meu sangue, que colmaba todas as profundidades e que alagaba todas as ribeiras, o voitre irreparablemente afogábase.