Encántame esta égloga de antruejo de Juan do Encina , a cal formaba parte do cancionero de palacio a finais do século XV e que moitos coros inclúen hoxe no seu repertorio: «Hoxe comamos e bebamos e cantemos e holguemos que mañá ayunaremos. Por honra de San Antruejo».
Fai referencia ao martes de Entroido cando era costume realizar unha forte cea, «ata rebentar», antes de entrar na restrición cuaresmal. Trátase da preeminencia do corpo sobre o espírito e un abandono dos códigos de mesura.
Algo ten que ver con isto o feito de que hoxe en día «rebentemos» a comer orellas, filloas, flores, etc. Son épocas provocadoras de excesos tanto no comer como nas xoldas e disfraces, son as Carnestolendas, o entroido. É unha traca final antes de que cheguen as seis semanas de penitencias cuaresmales, os xaxúns, os actos de desagravio e a imposición da cinza lembrándonos aquilo de: «Po es e en po converterasche». Ou sexa, que a festa non dura sempre, e que ao corpo había que castigalo, por exemplo sen comer carne, (supoño que algúns vexetarianos o agradecen) e así centrarnos no espírito
Hoxe en día talvez a moitos mozos isto sóelles estraño. Non así á señora María, ela aínda lembraba aqueles días de nena cando ía disfrazada pola aldea de entroido, coa cara pintada e vestida con roupas vellas (tamén se podía ir vestida de bonita).
Á señora María púñalle contenta ver á súa avoa sentada na lareira todo un día, diante dunha pedra lisa, quentada ao lume, onde cun touciño picado nun tenedor primeiro engraxábaa e logo cun cucharón ía vertendo o amoado que tiña na pota para facer centos de finísimas filloas.
Tamén lembraba na súa casa o cheiro a bacallau os venres da Coresma.
A señora María estaba sumida nestes recordos mentres cosía a máquina unhas teas para confeccionarlle un disfrace ao seu neto, para logo lucilo cos amigos do colexio no desfile de entroido.
Ela, á súa vez, aínda que lle escocía un pouco, rescatou do armario o seu traxe negro co seu camafeo de azabache, o seu veo, as súas luvas, etc. Era de cando vestía de loito polo seu marido, só que neste caso, era unha mofa para acompañar ás súas amigas como plañidera no enterro da sardiña.
Cantaba Celia Cruz: «A vida é un entroido».