Na de Angelito xa non se baila, nin se venden cadaleitos, nin se arranxan zapatos, nin se recolle o leite para Larsa, pero esta taberna de Meis case centenaria segue tendo moitas cousas que ofrecer
02 feb 2024 . Actualizado ás 09:43 h.Na de Angelito aínda cheira a ultramarinos, un aroma que só poden apreciar os narices de máis de cincuenta anos; as que asistiron á transición das antigas tendas de alimentación aos supermercados, do mostrador aos lineais, de comprar a débito anotando nun caderno a pagar con cartón a través da TPV... A de Angelito é unha desas tabernas de aldea que resistiron ao cambio dos tempos deixando moitas cousas polo camiño.
En Meis non descubrimos nada novo. Este establecemento leva ao pé do canón desde 1932, pero estes días hase convertido en noticia porque o Concello o acaba de distinguir cos seus galardóns anuais, e esta mención invita a facer un pouco de historia.
O negocio abrírono Anxo Sixto e Pastora Pena. El era un emprendedor que viaxou a Estados Unidos e a Cuba, onde, ademais de ir buscar fortuna, aprendeu inglés e tróuxose reliquias como o pesado baúl que a familia aínda conserva na sala de estar ao lado do televisor. Ela formaba parte dunha saga de comerciantes de Cambados, irmá de José Pena, fundador da conserveira do mesmo nome, e bregada nos mercados e feiras, onde acudía coa súa nai a vender teas.
O matrimonio decidiu instalarse na parroquia de San Salvador e puxo en marcha uno deses locais chamados a ser un centro social da época no que axiña que se montaba un salón de baile, instalábase un zapateiro como se vendían cadaleitos.
Alejandro López, a terceira xeración á fronte do negocio, aínda lembra hoxe, aos seus 57 anos, «o cuarto das caixas», das caixas dos mortos, porque a falta de funeraria na zona, a de Angelito converteuse en distribuidor de féretros que despachaba a demanda. Facía moito máis. Servía de punto de recollida do leite para os gandeiros da zona que abastecían a Larsa e servía comidas os 9 e 24 de cada mes. Eran os bos tempos da feira de gando de Mosteiro, unha época na que había tantas vacas e porcos que a xente non tiña tempo nin lle saía a conta coidar as vides. Nas terras do tinto de Barrantes, na de Angelito servíanse litros e litros de «viño de Castela», jarra a jarra e cunca a cunca.
Do chiquiteo e a cháchara de entón pasouse aos refrescos e ás présas que gastan os repartidores de Amazon e os obreiros que pairan por alí. Conta Alejandro que moitos os elixen porque a Coca Cola e o Aquarius están máis baratos que nas estacións de servizo, de modo que aos traballadores lles compensa desviarse da autovía. Alí os prezos aínda se len en etiquetas rotuladas con números de coidada factura como o 9,40 que asoma ao pé do Carbonell 04. É un sistema cómodo e rápido, e máis tratándose do aceite que cambia de prezo cada semana, conta o empresario.
Estamos no corredor da alimentación e non hai máis que virarse para entrar no da ferraxería e dar catro pasos para enfilar o da droguería. Todo está preto, apiñado e con gran variedade de xénero, ofrecendo unha estampa que lembra á dun chinés. Pero na de Angelito toman distancia da estética e do modelo asiático. «Aquí temos calidade», matiza Alejandro. Tanto é así, que hai quen acode a propósito a este punto a medio camiño entre Barrantes e Mosteiro para comprarse un par de luvas para traballar na obra «porque estes non rompen tan rápido». Na de Angelito xa non hai ladrillos, que os houbo, pero segue fornecendo ferramentas, parafusos e ata billas para atender as necesidades dos manitas da casa e algún profesional. E hai papelería para que o rapaz poida facer os deberes e correas e pensos para mascotas.
É un deses Corte Inglés de aldea aos que ninguén vai facer a compra semanal que enche o maleteiro, pero que saca de moitos apuros á hora da cea ou de repor o bote de champú. Con todo, acabouse aquilo de estar dispoñible acotío. Hoxe infórmase na porta dun horario de peche e apertura, nada que ver con aquelas xornadas maratonianas tras o mostrador, de luns a domingo, que nos días de festa chegaban ás cinco da mañá, segundo relata Lolita. Ela, xunto ao seu marido Alejandro, de 83 e 82 anos respectivamente, conforman a segunda xeración nun negocio no que envelleceron e visto crecer aos seus fillos e no que foron protagonistas e testemuñas dunha época na que o sal se vendía por sacos para salgar o porco e cando se compraba unha gasosa acudíase á tenda co casco doutra baleira.
Outras cousas non cambiaron tanto. Na de Angelito aínda se despachan arenques por unidade e follas de bacallau sobre un mostrador-neveira de aluminio que en 2024 pasa por ser un tesouro vintage. A cortadora de embutido segue cumprindo anos flanqueada por media ducia de paraugas colgados e os paquetes de tabaco, e é que esta tenda tamén é estanco e punto de venda da Once. Quen dá máis?