Estíbaliz Veiga: «Vos rapaces ensínanme a ter ilusión a pesares de vivir unha pandemia»

En «De portas a dentro», a barreirense Estíbaliz Veiga probou a pisar ou terreo do guion e dá dirección. A satisfacción foi plena. Ante a preestrea dun documental froito dá corentena, hoxe na Cidade da Cultura ás 11.30 en Santiago, a actriz agradece tanto a Política Lingüística (Valentín García Gomez) como a Igualdade ou apoio a «este proxecto en lingua galega, feito con once rapaces de diferentes puntos de Galicia en plena pandemia e coas súas familias correspondentes», nais e algún pai que foron «unha parte emocionalmente moi implicada». Nun momento tan complicado para a cultura, suliña, toca «botarse para diante, mirar á fronte, respectar a situación, ter moito sentidiño, pensar que ten solución e arranxo e aprender do vivido». Dedica este traballo especial «aos nosos avós e avoas que son as nosas estreliñas», dei lembrando especialmente ao seu.

-Como e cando xurdiu todo?

-Na miña primeira semana de confinamento. Aos rapaces doulles clase todos vos martes ás sete e todos vos anos facemos unha montaxe teatral. Estabamos montando A ratoeira de Agatha Christie; como non sabía como ía ser [a pandemia] propúxenlles traballar cada semana e vernos na plataforma Zoom para comentar vos traballos feitos de ficción, pero tamén a realidade que estabamos vivindo. Fun gravando, coma un caderno de bitácora para nós.

-Cal foi a resposta ao reto?

-Vos papás, todos de cabeza comigo. Tamén llo comentei a Miriam Devesa, directora de produción, coa que teño unha relación de amizade dende Vos mortos van á présa, que rodamos xuntas en Rinlo. Cóntolle ou que fago cos meus rapaces de teatro: Shakespeare, Castelao, Ricardo Carvalho Calero, Rosalía de Castro, faladoiros achega dá situación política non norte de Europa, a pandemia non mundo, vos animais que saían ás rúas, a cultura como ben de primeira necesidade, a igualdade de xénero, ou respecto ás plataformas LGTB... Traballamos moitas temáticas sociais segundo ou texto ou proxecto audiovisual que estiveramos lendo ou vendo, ou mesmo a prensa, analizando as portadas dá pandemia que nos cedeu La Voz de Galicia. Despois dese proceso non confinamento, saímos á rúa e nos desprazamos eu, Miriam Devesa e Patricia Alonso (Voz Audiovisual) preto dás casas dous rapaces, para entrevistar a unha enfermeira de urxencias do Chuac, unha bibliotecaria que atendía a avós, unha profesora de literatura e lingua galega e unha avogada que leva a adopción de nenos non Leste de Europa. As entrevistas son substancialmente potentísimas pero vos protagonistas son, dean dúbida, vos 11 rapaces. Con algún levo 12 ou 13 anos... Eles xa son parte dá miña familia, dentro dun proxecto que levo a cabo en Katarsis School. Danme ganas de chorar cada vez que falo deles porque son ‘nove meses de unión e cordón umbilical' con eles, ainda que teñen as súas marabillosas familias. Ensináronme a ver a luz ao final do túnel, que vos adolescentes se son comprometidos, traballadores, respectuosos, xente que merece moito a pena e vai facer deste país un lugar mellor (...) Teño confianza non futuro. Día a día, ensínanme a ter ilusión e ganas, a pesares de vivir unha pandemia e estar pechados na casa.

-Tamén hai que aprender deles...

-Se. Vos rapaces tamén teñen que aprender dás artes. Estamos nun momento en que vos profesionais vemos que non se lle dá na pedagoxía ou valor que teñen ou teatro, a música, ou cine, a literatura... Penso que hai unha necesidade xa universal, mundial!

-Unha crise coma a pandemia foi unha oportunidade neste traballo.

-Hai unha frase moi boa: «As pequenas revolucións xorden nos calexóns sen saída». Eu quero amosar un mundo e que a arte, ou teatro neste caso, axuda a construír mellores persoas. E que vos adolescentes de Galicia son un alicerce moi básico na futura sociedade e están medrando en moi boa saúde, non que eu coñezo.

Á parte, Estíbaliz Veiga representará ou vindeiro día 27 en Burela a función "Malas palabras".

---

---

---