Unha copa no calabozo
DesearÃs ir á cÃrcel: o morbo dos penais reconvertidos en hoteis
Beatriz GarcÃa Manso
Ata o de agora me habÃa resistido a falar dese dilema feminino que se deu en chamar o teito de cristal. Refírome á invisible barreira que impide que as mulleres alcancen as metas profesionais para as que estÃn capacitadas. O carÃcter de invisibilidade, según leo nun texto sobre o tema, vén dado polo feito de que non existen leis, nin dispositivos sociais nin códigos visibles que impoñan ás mulleres semellante limitación . Con todo, algo ocorre para que, a pesar de que o número de universitarias supera con fartura o de universitarios, a pesar de que as notas das mozas adoitan ser mellores que as dos mozos e estÃn consideradas traballadoras mellores e mÃs responsables que eles, aos mÃximos postos executivos só chegue do un ao tres por cento das mulleres. Outras cifras son igualmente desalentadoras. Falan de que a diferenza salarial entre unhas e outros é dun dez a un trinta por cento menor, a pesar de que as mulleres traballan mÃs que os homes en case todos os paÃses. Se, como digo, ata o de agora me habÃa resistido a falar desta inquietante cuestión, non é porque me pareza baladÃ, moi ao contrario. A razón é que non estou de acordo co diagnóstico que fan as propias mulleres do porqué deste fenómeno. Polo xeral adoitan atribuír as causas a razóns talles como que as estruturas das empresas son jerÃrquicas, con homes ocupando case todos os postos e elixindo, polo tanto, a outros homes para traballar onda eles. Falan también (e isto sà que asombra) de que o feito de que nós sexamos mÃs afectivas pode entrar en contraposición co mundo masculino, onde os vÃnculos humanos caracterízanse pola racionalidade e con afectos postos en xogo mediante emocións frÃas, isto é, menos intensas, mÃs indiferentes . Algo que é tanto como dicir que somos unhas histéricas e neuróticas no traballo. Outras das razóns que aducen e coas que non comulgo tampouco é que as mulleres tememos ocupar posicións de poder. Algo asà afirmaba nada menos que Simone de Beauvoir nunha frase que Vargas Llosa lembraba nestas pÃginas hai só unhas semanas. Según ela, nós desexamos ser discriminadas porque na discriminación atopamos algún tipo de comodidade que nos exonera da responsabilidade de ser libres e independentes. Eu creo que esta aseveración talvez fose certa a mediados do século pasado con mÃs da metade das mulleres sen preparación para gañarse a vida, pero non o é agora, sesenta añvos mÃs tarde, por fortuna, de modo que habrà que buscar a explicación noutro lado. Ao meu modo de ver, o problema radica en algo tan elemental como a nosa orde de prioridades, no que estamos dispostas a sacrificar e no que é intocable. E iso tan innegociable ten un nome que non é matrimonio nin status nin ningunha das zarandajas romanticonas que se nos atribúen, senón simplemente maternidade. Iso explica, por exemplo, por qué hai mÃs universitarias que universitarios e por qué as mulleres traballan moito mellor que os homes durante os primeiros añvos da súa vida laboral. Mentres a prioridade é estudar e traballar somos as mellores. A complicación vén logo, cando o reloxo biológico empeza a señalar que chegou a hora de ter fillos. Entón, xa non hai puestazo de campanillas que valla, nin consello nin bonus millonario. Todo pasa a un segundo plano se interfire co desexo de ser nai e ocuparse dos fillos. Por iso creo que todos os esforzos que se realicen para acabar co famoso teito de cristal teñen que ir dirixidos cara á conciliación. E iso non significa, como moitos pensan, dar a posibilidade de traballar menos horas por menos diñeiro, o que inevitablemente nos converte en traballadoras de segunda clase. Significa, por exemplo, racionalizar os horarios para que unha muller poida traballar as oito horas de rigor e non chegar á súa casa ás dez da noite. Algo tan sinxelo e evidente, pero difÃcil de conseguir, porque as inercias son sempre complicadas. Algo, por certo, que ninguén nos vai a conceder se nós non loitamos por iso.
Etiquetas: Carmen Posadas
-
1 Magnum: as fotos que fixeron historia, comentadas por Jimmy Fox, mÃtico editor da axencia
-
2 O laboratorio da esperanza: aquà escóndese o segredo para unha vellez sen demencias
-
3 Pódcast | «Eu descubrà ao delator de Ana Frank». Un axente do FBI nas entrañas do pesadelo nazi
-
4 O roubo do radar de Hitler. A misión secreta que cambió o rumbo da Segunda Guerra Mundial
-
5 Lección 17. Agora os concertos | Intermedio de âA voda de Luis Alonsoâ, de Gerónimo Giménez
Crecen as especulacións e teorÃas
ÂQuién é a 'dobre' de Melania Trump (e dónde està a verdadeira)?
HacÃa caer como moscas aos avións da RAF
O roubo do radar de Hitler. A misión secreta que cambió o rumbo da Segunda Guerra Mundial
-
1 Magnum: as fotos que fixeron historia, comentadas por Jimmy Fox, mÃtico editor da axencia
-
2 O laboratorio da esperanza: aquà escóndese o segredo para unha vellez sen demencias
-
3 Pódcast | «Eu descubrà ao delator de Ana Frank». Un axente do FBI nas entrañas do pesadelo nazi
-
4 O roubo do radar de Hitler. A misión secreta que cambió o rumbo da Segunda Guerra Mundial
-
5 Lección 17. Agora os concertos | Intermedio de âA voda de Luis Alonsoâ, de Gerónimo Giménez
