Lara Ferreiro, autora de «Adicta a un parvo»: «Íñigo Onieva está en campaña electoral para o marquesado»

Lara Ferreiro (Madrid, 1988) sinala que manter unha relación tóxica é tan adictivo como consumir drogas. «Ninguén quere saír delas, queren seguir consumindo iso», sinala esta psicóloga de orixe galega —veranea en Queizán de Abaixo (Lugo)— especialista en adicción emocional, autoestima, parella e desenvolvemento persoal para a muller. Acaba de publicar Adicta a un parvo, unha guía para superar este tipo de relacións insanas, onde propón oun programa de mínimo seis semanas para desengancharse. «Non se pode dar por finalizada ata que non teña pasado un ano sen consumo desa persoa, non é só contacto, é nin sequera entrar a ver as redes sociais», explica. 

 —Hai algunha ocasión na que mereza a pena seguir cun parvo?

—Sempre hai que desengancharse dunha relación tóxica, porque che vai esnaquizar a nivel psicolóxico, emocional... Outra cousa é que sexa unha relación de parella que teña problemas. A palabra relación tóxica implica cortar. A xente fala de dependencia emocional coma se fose algo malo, e é boa. Eu son dependente emocional dos meus pais, dos meus amigos... Somos os seres máis sociais do planeta, se non tivésemos vínculos, seriamos psicópatas. Outra cousa é a adicción emocional, cando che enganchas a unha persoa tóxica, e es incapaz de saír de aí. Coma se enganchásesche á cocaína. É moi complicado deixalo, e necesítase moita forza de vontade. Non sae de forma natural, porque a xente quere seguir consumindo iso.

 —Dis que en seis semanas se pode conseguir.

—Oxalá. No libro tiven que resumir, e o programa que propoño de seis semanas é para empezar, pero ten que manterse durante un ano.

 —Mentres que non haxa un ano sen contacto non podes dar por finalizada unha relación tóxica?

—Non, non podemos dar por finalizado a síndrome de abstinencia porque tes que pasar por todas as datas: o teu aniversario, o seu aniversario, San Valentín... Para que se considere que empeza a ter síntomas en remisión tes que estar limpa durante un ano. Obviamente, aos tres-seis meses vasche atopar mellor, pero nese período sempre hai un risco de que caias. Eu falo de consumo cero, non de contacto, porque se trata de non entrar nin sequera nas súas redes sociais.

 —Sempre que hai unha muller adicta implica que hai un home tóxico?

—Xeralmente, os parvos son malos, salvo o último perfil que enumero (o atormentado), que é unha boa persoa, que ten problemas psicolóxicos, da súa infancia, ao que ti queres salvar, pero nese intento esnaquízasche, deixas de estar coas túas amigas, coa túa familia... É tóxico polo impacto que ten na túa vida. A adicta emocional engánchase a homes tóxicos: o que ten parella, o parásito, o psicópata narcisista, o mareador, o metralleta sexual... perfís que che van destruír.

 —Ese enganche ten un porqué?

—Calquera persoa podería engancharse a unha relación tóxica nunha situación de vulnerabilidade. E cando digo calquera é calquera. Eu considérome unha persoa moi forte, con moita autoestima, e con 22 anos estaba a estudar Enxeñería Industrial, era supervulnerable, sentíame supermal, e acabei cun psicópata narcisista sete meses. Sete de cada dez mulleres nalgún momento estiveron nunha relación tóxica, e é importante que se saiba, porque hai moitas mulleres aquí que me din: «Non, non. A min, imposible». Pois imaxínache que se morre o teu pai, quedas sen traballo... perfectamente podes acabar nunha.

 —Tamén falas do apego.

—Sempre temos que mirar á infancia para entender como somos. Se tiveches un apego de tipo ansioso ou os teus pais foron neglixentes contigo e tes carencias emocionais, baixa autoestima, mitos do amor romántico, ou outras circunstancias na adultez como ter estado con infieis crónicos... Todo iso é un caldo de cultivo. Cando a xente me di: «É que sempre acabo en relacións tóxicas». Claro, é que se ti non superas a adición emocional, lección aprendida, lección repetida.

 —Como se identifica a unha adicta?

—Pola narrativa e polos pensamentos que ten. Non poden estar sen un home. «É que cando estou soa atópome fatal comigo mesma, necesito a un home para ser feliz...», é o discurso dunha adicta emocional. Ou se van enganchando unha relación tóxica con outra; por exemplo, Jennifer López é o que eu denomino o perfil da triunfadora vip, (as adictas emocionais non sempre son mulleres desvalidas nin indefensas, que non poden manterse a nivel económico, tamén as hai independentes, seguras de si mesmas e que van pola vida pisando forte), que á semana de cortar con Alex Rodríguez casou con Ben Affleck. Ela dio: «É que non sabía estar soa». Pero o máis importante é o termómetro emocional: séntesche ben ou mal? Se che sentes mal, significa que hai algo que revisar. Mulleres que reinciden co seu ex, que van bailando dun parvo a outro, que teñen baixa autoestima, ou que queren atopar parella e están en Tinder de xeito moi tóxico, porque queren suplir ese baleiro emocional...

—Tan prexudicial é ser adicta emocional como ser permisiva?

—Si. É o mesmo. Isto é unha escalada. Empezas por ser permisiva, vas tolerando certos comportamentos: non che poñas esa roupa, mellor non quedes con esta amiga... ,e vas permitindo, porque non queres ter problemas, pero aos poucos vasche deixando anular, e esa persoa que, ao principio é un monstro pequeniño, que che está testando, vai ir a máis...

 —Ao final está os malos tratos?

—Si, ao final, utilizan técnicas de malos tratos. Por exemplo, o psicópata narcisista é peligrosísimo. É o típico infiel crónico que che fai luz de gas, unha técnica moi habitual de maltratadores que che fan pensar que estás tola, que es moi esaxerada, que ves situacións que non son reais. Entras en conflito. Por unha banda, tráeche unha botella de viño, e por outro, chega cunha mancha de maquillaxe porque che foi infiel, e empezas a desquiciarte. Chega un momento en que xa nin che defendes porque crees que o problema es ti, que cho fai a ti porque es defectuosa, porque es pouco atractiva... destrúenche en vida.

 —Como se chega a ser adicta?

—É como un cuarto con gas á que lle prendes lume. Ela xa ten unha predisposición, unha vulnerabilidade, unha infancia, de súpeto méteslle lume e... adicción emocional. Teñen que confluír tanto o perfil dela como o del, que se xunten, e iso é superhabitual. Pero se ti che queres unha chea, estás nun bo momento, as probabilidades de que caias cun home tóxico son máis baixiñas. Obviamente, podes caer porque che fan o bombardeo amoroso e sexual, pensas que é o mellor home da túa vida, que ninguén che tratou así... e caes, pero canto mellor esteas, é unha arma para protexerche de homes tóxicos.

 —Como os podemos detectar?

—A clave do enganche emocional aos parvos é o bombardeo amoroso e sexual. Aí está todo. Significa que cando ti coñeces a esa persoa faiche un cortexo, faiche unha campaña electoral, prométeche amor eterno, invítache a plans incribles... Isto a gran maioría. Este cortexo é o personaxe gancho, non é real, despois dun tempo, cando xa caíches na súa rede emocional, aparecerá a súa verdadeira cara, vaiche a torturar, vaiche pór os cornos, pasará de ti, e farache moito dano. Pero, ao principio, son expertos nesa dobre cara. Isto é típico tamén dos maltratadores.

View this post on Instagram

A post shared by Psico�loga en Madrid y Online (@psicologa_laraferreiro)

 —Como actúan?

—Primeiro fanche bombardeo amoroso, e logo a clonación. Por exemplo, Íñigo Onieva e TamaraFalcó . De súpeto, el deixa de ir ás discotecas; gústalle ir á igrexa, pero el non é relixioso, non pisou unha na súa vida; fai o Camiño de Santiago, ponse unha cruz, vai á misa do galo... Eu cando o vexo ábrenseme as carnes. A el non lle importa nada diso, o que quere é ir de rave cos seus amigos. Neste caso, está en campaña electoral para o marquesado, e ela quere ser nai. Imaxínome que xa non se dará o filete no medio dun deserto de 80.000 persoas, agora irase a un hotel. Son perfís que non cambian, o que fan é perfeccionar o método. Como Julio Iglesias, que é un infiel crónico, un metralleta sexual. Isto ten unha explicación cerebral.

 —Cal?

—Se analizas un cerebro normal e o dun home tóxico, ves que hai diferenzas: non teñen culpa, vergoña, empatía, razoamento moral... É como un maltratador, eu non creo na reinserción, é moi complicado. É coma se disme que Julio Iglesias vai deixar de ser infiel. Non é posible.

—Como rompe unha relación tóxica?

—Ninguén quere deixar as drogas, aínda que sexan o peor, queres seguir consumindo. Así que o primeiro é fixar un día. Se non vives con el, adoito recomendar que sexa vía telefónica ou por WhatsApp. Se se pode evitar, é mellor non quedar en persoa, porque hai moita xente que queda para cortar, e de súpeto, déitanse. É coma se vou despedir ao meu camelo, e el que non quere perderme como cliente, regálame uns gramos, e volvo caer. Obviamente, ás veces hai fillos por medio e non se pode, hai que avaliar cada situación.

 —E aí dis: «Consumo cero, que non contacto cero»

—Exacto. Os meus pacientes dinme: «Lara, non lle contactei», xa, pero consumiches todas as súas redes sociais durante cinco horas. Eu chámoo o autoboicot, porque che estás aproximando para acabar caendo. Algunhas pacientes miñas parecen do FBI. Crean perfís falsos, saben que unha moza lles deu un like aos seus ex...

 —Cal é a semana na que hai máis risco de caer?

—A semana catro é moi complicada, porque xa pasa o mes, bótaslle de menos, estás contigo mesma, soa... aínda que, en realidade, podes caer en calquera momento. Ao principio, estás moi empoderada, decidida a saír disto, pero logo vasche vendo soa, as túas amigas teñen a súa vida, os seus nenos... O problema é que o adicto emocional o é para toda a vida aínda que esteas en remisión.

---

---