Tras máis de dous anos de silencio, a sevillana regresa con «Libra», o seu novo traballo. «Saíume un disco moi persoal e equilibrado, como son eu», asegura Pastora. «Aprendín que para sentirme ben necesito non esixirme tanto», di
26 ene 2023 . Actualizado ás 13:01 h.Recíbenos tranquila en casa, aproveitando que as nenas están no colexio. «Con elas é un non parar. Non me deixan nin un segundo. Son un bulebule», sorrí. A súa voz soa radiante e as súas palabras descóbrennos a unha Pastora Soler (Coria del Río, Sevilla, 1978) ilusionada e satisfeita co seu novo disco, Libra: «Síntome como unha nena moza con zapatos novos». A de Coria del Río asegura que é unha libra bastante tolerante. «Teño un carácter doado de levar e fuxo dos conflitos», indica.
—«Libra» é o teu último traballo. Como vives o momento no que lanzas un novo disco?
—Como unha nena moza con zapatos novos. Estou feliz e moi ilusionada, ademais síntome liberada. Xa tiña ganas de presentalo, como pasaron dous anos longos de preparación, durante os que me pasaron moitas cousas, estaba a desexar que o público puidese escoitar estes novos temas.
—Como soa «Libra»?
—Soa á Pastora máis persoal, soa tamén a equilibrio e ademais ten un transfondo moi positivo e de superación, de saír adiante nas dificultades. Saíume un disco moi persoal e equilibrado, como son eu.
—Titulaches este novo disco co teu signo do zodíaco. Como sodes líbraos?
—Din que somos armoniosos, elegantes, equilibrados e que fuximos dos conflitos. Temos tamén un especial gusto por calquera expresión artística e somos bos comunicadores. E si, identifícome bastante con estes trazos de carácter. Necesito ter equilibrio na miña vida para sentirme ben e atopar o punto de conciliación entre a parcela persoal e a profesional. Necesito vivir con calma e non esixirme tanto.
—Es das que en canto cae unha revista nas túas mans, tírasche a ler o horóscopo ou non crees para nada niso?
—Agora non, pero cando era adolescente, recordo que liamos o horóscopo da revista Superpop e comentaba coas amigas como nos iría a semana no amor, os estudos… ¡Nai miña! O que choveu desde entón.
—E como feixes para estar en calma e non perder o equilibrio cando batallas coas vendas de discos, as audiencias?
—Falo moito comigo mesma e escoito a miña voz interior (‘non vaias por aí, isto vaiche ben'), obsérvome para ver como me sinto por dentro. Non medito como tal, expúxenmo, pero ao final nunca me decido. Establecinme como unha serie de normas de actitude e conduta e tamén uns límites, unhas barreiras que non debo cruzar, porque despois vén a incomodidade, o abafo e sensacións molestas, que me afastan de min mesma.
—«Libra» ten moitas influencias musicais.
—Si. Aí están desde María Peláe, Pablo Cebrián e Conchita ata Alejandro Martínez, que me acompañaron nesta aventura, ademais hai moitos estados de ánimo, moitos ritmos e sons. Este disco é como o que eu fago nos concertos, hai un pouco de todos eses sons e esas influencias musicais que son importantes para min.
—Este é o teu decimotercer traballo e contén doce novos temas. Cal é a nena bonita?
—¡Uy! Quéroas a todas moitísimo, porque cada tema contén un trocito de min, pero confésoche que Do ceo ao meu corazón é a que me dá un belisco por dentro. É o tema máis emocional do disco e eu tiña claro que tiña que ser o primeiro, o que abrise o álbum. Este é un traballo que está marcado por unha gran ausencia (o meu pai, Francisco, deixounos fai case tres anos). Pero quería reflectir que a pesar da súa falta e do moito que lle estraño, téñolle moi presente cada día, acompáñame moito e por iso dedícolla a el.
—Outro tema é «O que sempre me calei». Que se calou Pastora Soler?
—Este tema é como un manual de instrucións para dicirche que non tes que calarche as cousas, que tes que levar as rendas da túa vida e da túa carreira. Eu sempre fun moi reservada, moi discreta. As mulleres libra tamén temos iso, somos moi observadoras. Aínda que os anos e as experiencias tamén che fan saír e quitarche esa coraza. Esta canción fala diso, se hai que pedir perdón pídese, eu non son nada rencorosa, porque iso che come a enerxía e xera moito malestar.
— E logo está «Rañaceos» que vai de reconstruírse e de saír adiante.
— Iso é. Recibín moitas mensaxes contándome que este tema lles serviu de inspiración para saír adiante. É un tema que transmite moita forza, moita coraxe. Sei que esta canción axudou a moita xente. Esa é a maxia da música, que che agarras a un tema e pódeche axudar a sobreporche cando estás mal, séntesche afundido ou tes mala sorte e non sabes cara a onde tirar. É ese podemos, e témolo que facer por nós mesmos, non polos demais. Se cun disco, podo axudar á xente, iso faime moi feliz.
—Reconstruírse emocionalmente como tiveches que facer ti, cando decidiches facer un parón e retirarche dos escenarios para recuperar o teu benestar.
—Si. Sin duda, foi un dos momentos máis difíciles e dolorosos da miña traxectoria e xamais pensei que a decisión de compartilo co público ía causar tanto balbordo. Recibín moitas mensaxes de apoio e iso reconfortoume moito naqueles días tan tristes. Contar como me sentía axudoume a liberarme para comezar o camiño da miña recuperación. Vivín un proceso de duelo, porque abandonar a miña vocación, o meu soño, foi moi complicado. Saía ao escenario con demasiada presión e cada vez levábao peor. Por iso é polo que cando tomei a decisión de facer un alto na miña carreira, pensei que era para sempre, pero aquí estou, feliz e gozando de novo plenamente da miña música.
—Tras case trinta anos de carreira, que é para ti o éxito? E o fracaso?
—Case nin me creo que leve tantos anos na música. E para min, o éxito é precisamente iso, o poder seguir neste oficio que me fai tan feliz, que me fai sentirme plena, no que sigo aprendendo cada día e no que sigo con tanta ilusión como cando empecei. E sobre o fracaso diríache que son eses momentos nos que non saíron as cousas como eu agardaba.
—En que momento vital atópasche hoxe?
— Estou nun momento marabilloso, onde as miñas nenas, Estrela e a pequena Vega , xunto co meu marido son a miña prioridade, gozando da miña día a día en casa, compartindo ratitos coas miñas amigas, dando un paseíto ao sol. Síntome moi ben a verdade.
—Como é Pilar , a de andar por casa?
— Gústame facer vida de mamá, levalas ao colexio, ir facer a compra, ocuparme da miña casa. Creo que teño un carácter doado de levar e son bastante tolerante e, como conduta a mellorar, diríache que son un pouco desordenada.