Existe unha competición emocional na que cada atleta se considera gañador antes sequera de empezar a carreira. Acontece no terreo viscoso da memoria e está organizada ao redor de cheiros e sabores que máis que obxectivamente exquisitos son os de cada unha.
Nesa competición, o elemento en disputa é un obxecto cilíndrico irregular e tostado designado cun dos nomes máis simpáticos do dicionario da RAE, un nome no que as letras se organizan para resultar sonoras, orondas e gustosas como unha delicada bechamel. Trátase da croqueta, coa que poderiamos iniciar a primeira páxina dun libro co mesmo xenio co que Nabokov arrincou o seu Lolita. Croqueta, luz da miña vida, lume das miñas entrañas. Pecado meu, alma miña. Cro-que-ta.
Algo máxico sucede no proceso de converter unhas sobras do mediodía, un pouco de fariña, uns decilitros de leite e uns pos de noz moscada nun destes bolos de vento rebozados en pan para que cada unha de nós saiba, cunha convicción que oxalá manifestásemos en todo o demais, que as croquetas da túa nai eran as mellores do mundo. E non hai discusión posible respecto diso nin posibilidade de que ninguén che convenza pola contra. Entre outras cousas, porque nunca máis volverás cheirar a fariña tostada antes de que se mesturase co leite; nin observar como a túa nai lle daba voltas cunha vella culler de madeira; nin comprobar como aquela mestura se convertía de súpeto nunha pomada deliciosa e morna; nin che volverás a pelexar coa túa irmá por rebañar a tixola.
Pero é que a croqueta mantén ademais unha excelente tensión espazo-temporal, un fío condutor digno dunha película de Nolan que conseguiu estenderse polas décadas desde as modestas cociñas da nosa nenez ata os laboratorios culinarios do presente. De croquetas hai hoxe competicións internacionais como a que o luns librará o cociñeiro vigués Víctor Conus, que coou a súa de xamón entre as sete mellores do mundo e que pasadomañá podería ser elixido o Usain Bolt das croquetas en Madrid Fusión.
Hai un ímpeto sementado naquelas ceas nas que devorabas as túas mellores croquetas do mundo, coma se vivir fose viaxar para atopalas outra vez, para volver comer unha croqueta como a da túa nai sabendo que a misión está destinada a fracasar.