Begoña, 45 anos: «Eu non quería parir por parir, ter un fillo para morrerme ao día seguinte»

YES

XOAN A. ADOITAR

Despois de diagnosticarlle un cancro e pechar a porta á adopción, recorreron á xestación subrogada para poder cumprir o seu desexo de converterse en pais

22 ene 2022 . Actualizado ás 20:17 h.

A historia de Begoña e Pablo é a dun matrimonio que loitou o que non está escrito por converterse en pais. Cada porta que se pechaba avivaba máis as súas ganas por ter descendencia, aínda que se hai algo que sempre estivo moi presente foi o desexo de Begoña: non ía ser nai a calquera prezo. E con esa máxima presente, emprenderon a aventura.

 A Begoña o cancro non a pillou por sorpresa. A súa nai tívoo, dúas tías súas morreron como consecuencia desta enfermidade, un primo tamén está operado... Así que con ese historial familiar tiña claro que necesitaba un DGP (un diagnóstico xenético preimplantacional), que permitise seleccionar os embrións «limpos». «A min con 30 anos xa me dixeron que tiña un 80 % de posibilidades de ter cancro porque tiña o xene. Por mor diso, dixen: ‘Se quero ser nai, vou intentar quitarme o xene, posibilidades hai, pero son menos‘», explica Begoña. Estaban en pleno proceso de fecundación, a dous días de que lle extraesen os óvulos, cando o cancro se presentou en primeira persoa. Foi durante unha mamografía de control antes de iniciar o tratamento. «Empeceime a picar un luns, fixéronma o martes, e aos cinco días chamáronme e dixéronme que tiña un carcinoma», apunta. Seguiu adiante co proceso de extracción, e obtivo catro embrións. Ao non ser unha cifra moi alta, ofrecéronlle repetila. Negouse. «Non o vía, o que quería era curarme e ser nai, non quería parir uns fillos e ter que morrerme, e non sabía que consecuencias podía ter meterlle máis hormonas ao corpo. Non quería quedar embarazada, que me volvese vir o cancro... Que me pode vir igual, pero estás a provocalo. O que quero é ter un fillo e poder gozalo, non quero parir por parir», sinala Begoña. 

A OPCIÓN DE ADOPTAR

Despois de someterse á cirurxía, onde por expreso desexo dela quitáronlle as dúas mamas, comezou o tratamento. Un tratamento que, non só incluía quimioterapia e radioterapia, senón tamén unhas pastillas, en principio, os seguintes cinco anos. Pasaron nove, e aínda continúa tomándoas. «quedan aínda dous anos, e teño 45», reflexiona Begoña.

Estes prazos tiraban pola borda o soño de quedar embarazada, xa que para cando rematase o tratamento, tería outra idade. Por iso, decidiron abrir outras vías, e desprazáronse ata A Coruña para valorar a adopción. «O panorama foi desolador. Dixéronnos que non podiamos iniciar o proceso de adopción ata que eu non acabase o tratamento, e pasasen outros cinco anos», explica. A posibilidade de adoptar complicábase, e chegáronse a expor separarse para que Pablo puidese facelo en solitario. Finalmente desistiron. «Para min, a adopción foi o pau máis duro, porque eu quería ser nai, dábame igual se eran meus ou non, e cría que mentres duraba o tratamento, dábanos tempo a saír de todo para iniciar o proceso. Eu tiña clarísimo que non me ía morrer, igual era moi optimista, pero como vira o cancro de preto, ademais, operáronme, non tiña metástasis, estaba moi collido a tempo... pero esas persoas que non me coñecen non teñen que saber que eu tivese clarísimo que fose saír# adiante. Dirán: ‘Porque tes que ser optimista, pero hai xente que se morre‘. Entendo que teñen que pór unhas condicións, son nenos que veñen de situacións moi duras, e que non os podes meter noutra complicada, pero eu saín de alí esnaquizada», explica.

Neses momentos, a súa cabeza era unha auténtica polvoreira e as circunstancias fixeron que se preguntase moitas cousas, entre elas, se seguir xunto á súa parella. «Expóñolle: comigo non vas poder ter fillos, non imos poder adoptar, así que ti decides se queres seguir comigo. Eu se que queres ser pai, entendo que queiras facer a túa vida, e eu quero que a xente á que quero sexa feliz», díxolle. Co corazón nun puño, abriulle a porta a tomar camiños separados. «É que eu non lle vou a poder dar algo moi importante —continúa—. Non se trata dunha casa ou dun coche, se os queres ter é moi importante». Pablo tomouse o seu tempo para pensarllo, e díxolle: «Imos por todas, se non podemos ter fillos, viaxamos».

Un día nunha comida cunhas amigas, unha comentoulle: «Ti recupérache ben do cancro, e logo feixe unha xestación subrogada, pero primeiro recupérache». A expresión maternidade subrogada sooulle a chinés. Dedicou moitas horas a investigar, a documentarse. Entón, non había a información que hai agora. Pasou un tempo valorando países, clínicas e recursos sanitarios, ata que en outubro do 2013 decidiron iniciar os trámites en Kiev. A nai gestante, Sveta, quedou embarazada en maio do ano seguinte. Todo ía a un ritmo relativamente rápido. Recorreron aos catro embrións que conxelaran previamente, e despois de analizalos, só dous estaban libres do xene. «Podían saír adiante dous, un ou ningún. Finalmente, saíron os dous. Tivemos moita sorte», conta Begoña.

Antía e Xoel naceron en xaneiro do 2015, o sábado pasado cumpriron 7 aniños. Agora, botando a vista atrás, confesa que había esperanza en derívaa, pero non lle resta dureza ao proceso. «É moi difícil, moi complicado a nivel emocional e burocrático ter un embarazo a miles de quilómetros de distancia. Todos os luns, Sveta mandábame un diario de como se sentía, pero cando eran as revisións desesperábame porque igual a cita era ás 11 da mañá, e ás tres da tarde aínda non tiña noticias. É angustioso estar a agardar a que che digan que todo vai ben...». Colle aire e continúa. «Todas as preocupacións que podes ter xa tendo o embarazo contigo, e todo máis ou menos controlado, pois imaxínache. Nós fixémolo con Ana Miramontes, unha avogada experta en adopción internacional e xestación subrogada, e ao principio xa nos dixo que se o iamos facer, tiñamos que pensar que era duro. Eu díxenlle: ‘Acabo de pasar un cancro, estou preparada‘. Non sabía o duro que era». «Tamén é duro pola comprensión da xente —engade—. Eu, obviamente, contaba co apoio da miña familia, pero ás veces é complicado explicarlle á xente o que estás a facer e que con quen o estás facendo faino de forma consciente e ten uns motivos». Asegura que «as cousas se poden facer ben ou mal, independentemente de que esteas de acordo ou non». Eles fixérono o mellor que creron, e a día de hoxe, seguen tendo relación con Sveta. De feito, os nenos teñen unha foto del no cuarto e son conscientes de que estiveron na súa barriga antes de vir ao mundo. 

UN SOÑO CUMPRIDO

Con eles xa en brazos, as preocupacións eran as de dous pais primerizos, pero nun país onde se fala moi pouco inglés. Afortunadamente, sinala que o tempo que tiveron que permanecer en Ucraína por trámites legais e burocráticos foi relativamente corto respecto doutras familias, e cinco semanas despois regresaron a Galicia. Entre a súa enfermidade e o proceso para formar unha familia, Begoña non se permitiu a si mesma derrubarse. O ánimo mantívose sempre alto, «mesmo durante a quimioterapia e radioterapia, porque xa o viviu antes na miña familia, e sabía o que ía ser». Matriculouse en Educación Infantil para ter a mente ocupada, e despois viñeron as operacións de reconstrución que tamén a mantiveron «entretida». Ela víase tan ben que mesmo lle reclamaba á oncóloga a operación para quitarse os ovarios, trompas e o útero por prevención. Con todo, a súa doutora atrasábaa, algo que ela non acababa de comprender. «Tiven revisión en novembro do 2014, os nenos naceron en xaneiro do 2015, a seguinte cita en xuño, e cando fun preguntoume que tal todo. ‘Moi ben díxenlle— xa teño aos nenos. ‘Pois agora nos podemos operar‘, contestoume. Sen dicirmo, estaba a agardar a que culminase ese proceso, porque mentalmente o cría necesario para afrontar esta operación».

Tal e como os médicos prognosticaban, o bajón chegou. Foi dous anos despois, cando todo parecía encaixar e fluír á perfección. Xa rematara con todas as cirurxías e finalizaran co papelorio para recoñecer aos nenos como fillos dela (del foron desde o primeiro momento). «Cando xa non tiña nada á vista nin pendente, entroume un choque de realidade. Igual non o vivín no momento adecuado, tería que vivilo ao principio, pero foi breve. Tiña aos nenos, obxectivos, unha ilusión... e sentíame pletórica por ter pasado o cancro do mellor xeito posible e ter formado unha familia», comenta. E así continúa a día de hoxe, aínda que se ten bajones, recorre a Marcos, o coordinador e psicólogo da Asociación Española Contra o Cancro en Santiago, que sempre lle deixa a súa man tendida. É máis, desde a entidade lembran que teñen un teléfono 24 horas (900.100.036) a disposición dos enfermos para axudarlles nos momentos difíciles.