Elena e Vizo, a parella de noivos máis viral de Galicia: «A leucemia ensinounos que xuntos somos invencibles»
YES
Amores de película. Non son estrelas, pero teñen unha historia digna de contar. Eles afrontaron o peor golpe en plena pandemia cando buscaban un fillo. Ata onde chegarías por amor?
27 novs 2021 . Actualizado ás 22:11 h.É florista e pasouse a pandemia cultivando e vendo florecer o bosque de grandes afectos que a rodean. Elena Naveiras, de 33 anos, que foi enfermeira antes que artista floral e a noiva galega máis viral do 2020, viviu este par de anos de covid en pé de guerra, pero non contra o virus, senón «esmagando un monstro» xigante que lle facía sangrar as encías, hematomas nas pernas, e comíalle as forzas no día a día. Ese monstro ten un nome que ela di sen medo, leucemia, e en fronte un equipo de rivais que son unha piña, no que destaca Vizo, o seu marido, «maridi», como lle di ela, o compañeiro e amigo que non lle falla nin na saúde nin na enfermidade. Levan 15 anos xuntos desde que se coñeceron no instituto e o 16 de outubro celebraron un aniversario «de dous días». Como o primeiro aniversario non puideron pasalo xuntos, o segundo foi por dous. A Vizo, panadeiro bo como un pan, gústalle «todo» de Elena. «O boa que é, o carácter que ten, o cariño que mostra pola xente próxima». E a Elena do seu pan o que a fai rir. «E que é o meu apoio vital en todo», di con seriedade.
O 16 de xuño do 2020, a vida de Elena deu un envorco en urxencias do Chuac. Chegou ao hospital cando apenas se tiña en pé. E ao cabo de dúas horas dixéronlle que sufría leucemia. quedou «en shock» tras pasar varios días sen saber se os seus síntomas podían contarse entre os máis estraños dun embarazo, que empezaban a buscar, ou ser os dunha enfermidade grave. Era leucemia promielocítica aguda de alto risco. «Non chamei a ninguén, non souben como dicirllo aos meus pais. Mandeilles wasaps ás miñas irmás e a el», lembra Elena referíndose ao seu marido. «Eu ía en coche [desde Ferrol] para o Chuac porque sabía que ela estaba en urxencias, pero cando vin o seu wasap... Non se nin como cheguei a Coruña. Púxenme a chorar no coche. Ata que cheguei e vina, e cambioume o chip. E animoume ela a min. Foi incrible», conta Vizo.
Elena ten unha vitalidade a proba de TikToks e un sorriso que afoga as penas, e é como un ramo de flores que chega cando se necesita máis. «Se vexo á xente mal, véñome arriba para que estean mellor», sorrí a galega que nos dá unha lección, que leva centos de gústame» en Instagram. Nas redes habémola visto recibir e encarar o golpe máis inesperado, cortarse a longa e bonita melena negra entre bágoas, botarse ao monte que botou de menos en tempo de hospital, rirse de si mesma e do medo con valor.
O recordo daquel 16 de xuño que marcou un antes e un despois é indeleble, pero o é máis todo o intensamente vivido despois. «No hospital, aquel día deixáronlles pasar a el e á miña nai. Estaban fatal. E díxenlles: ‘Non pasa nada'. Imos loitar xuntos. ¡Díxenlles que ía poder con todo o que me botasen!», conta Elena, que leva tres «partidos» gañados á enfermidade.
O primeiro ingreso levouna a estar hospitalizada 45 días, que Vizo compartiu con el no hospital. Puxéronlle quimioterapia, e despois «había que remontar». «Esa primeira vez, pasas todo o proceso ingresada. Cando empezas a recuperar, cando a medula comeza a xerar as células, fanche o aspirado. O primeiro aspirado fixéronmo para saber que tipo de leucemia era, e logo, ao ter xa uns valores medio normais das células sanguíneas, fixéronme outro para ver se quedaba enfermidade. A primeira proba deume ben, saíu que a medula estaba limpa, que non había rastro, nin un pouquiño, da enfermidade. Ese foi o 1-0 contra a leucemia», di Elena, que se foi de alta chea de ganas de gozar os privilexios que teñen a diario quen non viven no hospital. «Desde o hospital, tiña vistas a Santa Cristina. ¡Estaba a desexar saír e notar o vento na cara!». Púidoo facer e saír ao verán do 2020 foi brutal. «Foi incrible cruzar a porta para saír do hospital e notar unha bocanada de aire, ¡buah!». Tras esta primeira fase de indución do tratamento chegou a de consolidación, que consistiu en tres ciclos de quimioterapia, dúas dos cales Elena os pasou ingresada e o terceiro no hospital de día, xa durmindo en casa.
O 3-0 DUNHA LOITADORA
O proceso foi «longo». As sesións de quimio empezaron en agosto do 2020 e acabaron en febreiro do 2021: «Ese foi o 2-0» contra a enfermidade. «A etapa de consolidación foi o proceso máis duro, porque me daba máis seguridade estar ingresada que irme para casa. Tiven que ir varias veces por urxencias a pór plaquetas. Co covid, pasei moito medo. Pensaba que, se me contaxiaba de algo, íao pasar mal ou que me ía morrer. Foi duro», continúa.
O 3-0 no marcador da loita contra o cancro chegou para esta parella afeccionada ao bo comer, ao tempo en familia, aos paseos e as praias de Santa Comba e San Xurxo cando a Elena lle fixeron un novo aspirado «e deu perfecto». Elena contou sempre co apoio da súa familia, que no inicio do tratamento, ía cada día a saudala desde a rúa á fiestra do seu cuarto do hospital. Nunca fallaron.
A vida non se ve nin se sente igual tras superar un cancro. «¡Agora todo o saboreamos o triplo», asegura ela. «Eu sempre lle digo que hai que vivir o día a día, que se podes facer o que che apetece tes que facelo —di el—. Isto uniunos máis. Xa estabamos unidos, pero estámolo máis». Gañarlle á leucemia «fíxonos invencibles. Esta enfermidade fíxonos darnos conta de que xuntos podemos co que nos boten. Sei que teño a unha persoa comigo cento por cento», asegura Elena.
Volverías casarche con el? «¡Hombreeee! É que eu sempre lle digo que me quero volver casar con el», declara Elena. Próximos plans? «Agora mesmo, vivir o momento e viaxar cando poidamos REVISAR. Pechamos Ai Carmiña [o taller que Elena montou na Coruña con Anxela Rodríguez] e el estame apoiando para pórme en marcha de novo. A ver se podo empezar en decembro». Vizo foi parte da cura: «Sen el non estaría tan alegre. El, se teño medo, empúrrame», di Elena.
O seu estilo, con melena e sen ela, marca tendencia. «Quero recuperar a miña melena, pero, aínda así, aprecio o pelo que me saíu. Como di a miña irmá María [a maior das catro que son as Naveiras], é o pelito loitador, jajaja».
Cal é a receita deste amor? «Respectarse moito», di Elena. «Estar, estar para as alegrías e tamén en todo o malo que nos pase». «E estamos», reforza Vizo. Eles fan con pénalas ramos de flores e bolos de pan.