Como se vive mellor, con fillos ou sen fillos?: «Todo é para os nenos»

YES

Estas dúas familias explican a súa día a día, dependendo de se teñen menores ao seu cargo ou non. O diñeiro, iso si, non llo gastan no mesmo

24 oct 2021 . Actualizado ás 15:54 h.

A convivencia e o día a día, como se ve nesta reportaxe de dobre testemuño, é diverso cando se teñen ou non fillos. A diferenza radica niso, precisamente. En dedicar a maior parte do tempo e do orzamento en criar aos fillos ou en gozar do tempo libre e das afeccións se non os tes. Os primeiros están contentos coa súa decisión e os segundos, tamén. Pero ambos os modelos de vida son radicalmente distintos.  

Maite e Rubén: «Para nós algo queda, pero case todo é para os nenos»

xaime ramallal

Maite Baamonde e a súa parella Rubén Uz viven en Mondoñedo e, a pesar de todos os sacrificios que fan polos seus fillos, non se queixan porque saben perfectamente que hai familias que o teñen moito máis difícil que eles. Ela é profesora de secundaria e el estuda polas mañás e traballa polas tardes. Sempre quixeron ter fillos e tiñan moi claro que non sería só un. Así chegou Mario hai dous anos e Inés fai apenas cinco meses. Desde entón, Maite pide todos os anos conciliación familiar para poder traballar desde un centro público de Mondoñedo e non ter que trasladarse ata Viveiro todos os días onde ten a súa praza fixa. Por agora tivo sorte e as dúas veces que o pediu concedéronllo. Pero sabe que non sempre pode ser así: «Pido os concellos de aquí arredor para poder conciliar, pero se non hai praza, tería que ir a Viveiro». Non quedaría outra opción. Tamén lle preocupa que o seu instituto ten horario nocturno, é dicir, clases pola tarde. E teme que, no caso de que se vise obrigada a ir a Viveiro, tóquelle dar clases nesa quenda. Se así fóra sabe que terían que contratar a unha persoa para coidar dos nenos, porque a escola infantil á que van péquelos (Galiña Azul) pecha ás catro e media da tarde.

Pero, por agora, vanse «amañando» e así seguen. Saben que non poden facer plans a longo prazo e que as solucións teñen que darse a medida que xorden os problemas. O seu día a día é un pouco «ás carreiras». En canto ela remate a baixa por maternidade, terán que deixar aos nenos ás 9.15 na gardería e recollelos ás 16.15. Tanto Maite como Rubén saen ás tres da tarde e chegan a casa co tempo xusto para comer e ir recoller aos seus fillos: «A comida hai que deixala feita do día anterior ou madrugar máis pola mañá». Porque como di Maite, «a conciliación soa moi bonito, pero non hai tal, as cousas como son».

A pesar de todos os esforzos, esta parella ten moi claro que lles compensa ter fillos: «É un xiro de 180 graos, completamente. Hai cousas que antes podías facer e agora non, pero compénsanos. É unha vida máis sacrificada no sentido de que tes que esquecerte durante uns anos de facer cousas que facías cando eras máis nova, pero os anos tamén van pasando e ves a vida doutra maneira».

En canto aos gastos que supón ter dous fillos, di que «se tes fillos xa sabes que vas ter moitos máis». «Non é o mesmo vivir dous que catro. E se te pos a facer números, non os tes», pero están contentos. Canto destinan do seu orzamento a eles e canto aos seus fillos? Quen teña pasado por esa situación, ten moi clara a resposta: «Para nós algo queda, pero basicamente é todo para os nenos. Pensas máis neles. Non gastas todo porque non sabes o que che pode pasar, podes ter calquera imprevisto dos nenos. Eu, agora, só penso neles, en deixar un colchón para calquera cousa que poida xurdir».

Si agradece Maite que, polo menos, agora non paguen gardería co seu segundo fillo. É un gran alivio para as familias. Pero poucas máis axudas recibe porque todo vai en función da renda: «Na escola infantil, co neno son das que máis pago polos ingresos. Non me queixo, pero tampouco teño dereito practicamente a ningunha axuda, como vai todo por renda... Gardería de aquí, o outro doutro lado... a tarxeta benvida é ata os 3 anos e a nós déronnos só para un, pero polo menos para as vacinas ou os cueiros xa tes. Mellor iso que nada».

Viaxar con nenos pequenos xa é fariña doutro costal. Só se permiten escapadas curtas para que non se esgoten moito péquelos, como a que fixeron fai unhas semanas a Cabárceno de dous días. Moito máis xa non: «Ata que medren un pouquiño non pensamos en facer unha viaxe longa con eles», porque saben que é moi complicado. Maite ten ganas de volver a Portugal porque é un país que lle encanta e alí atopa unha sensibilidade especial cos nenos: «Para ir con nenos é marabilloso porque tes preferencia en todo. Vas a un restaurante cos nenos e pasas primeiro. A primeira vez que nos pasou quedamos flipados. E a xente non protesta! Iso aquí é impensable».

Miguel e Silvia: «Se nos apetece comprar calquera cousa non nos privamos»

XAIME RAMALLAL

Miguel Fraga Otero (Foz, 1983) e Silvia Pérez Martín (Foz, 1981), levan xuntos desde hai 15 anos e con residencia regular establecida no seu lugar de nacemento. Dicimos «regular» non porque a decoración teña algunha pega ou porque exteriormente a vivenda sexa nin fu nin fa, senón porque ela está asentada profesionalmente de luns a venres en Fisterra. ven a fin de semana. Ela é profesora e el é empregado de Alcoa, na fábrica de San Cibrao (Cervo).

O que noutras circunstancias (con fillos) sería o epicentro da economía doméstica, na súa situación poden derivalo a outros mesteres, necesidades, gustos ou afeccións en común. «Sobre todo, do que gañamos ambos vaise moito en vivenda porque temos que pagar o aluguer de Silvia en Corcubión e estamos hipotecados aínda co piso de Foz... e queda por pagar», especifica Miguel Fraga. Quitando esa sección da hucha, o diñeiro que nunha parella que son pais fúndese práctica e literalmente nos menores a eles facilítalles poder incrementar a capacidade do aforro. «E se nos apetece, tamén comprar calquera cousa, tampouco nos privamos. Mirando sempre da economía iso si, poderiamos permitírnolo», recoñece.

Aí entra en escena unha das afeccións que comparten Miguel e Silvia, unidos polas viaxes. «Preferimos sempre gastar un pouquiño máis para ir ben», sinala el, porque a verdade é que cantos máis sexan á hora de ir de vacacións máis toca mirar o euro; é o normal. «Aínda que nos custe máis por coller o mellor hotel, preferimos facelo ben. Tamén imos a todo incluído, pero que sexa bo. Intentamos viaxar potente», sinala, indicando que son menos exquisitos no que se refire ao avión: «Tampouco é cuestión de tirar o diñeiro, pero si que gastar ao mellor un 10% máis facémolo». Xa viaxaron ao Caribe (República Dominicana e Cuba), por algúns recunchos de Europa (Polonia, Alemaña, Croacia, Portugal) e Exipto, que foi o seu último destino de perfil internacional antes de que chegase a pandemia e trastornase moitos plans. A todos. A eles tamén, que realizaron un parón nese sentido, achegándose simplemente «uns días ás Rías Baixas» como moito nos seus último período vacacional.

Agora que o panorama é diferente e algo máis esperanzador, Miguel e Silvia xa planean a súa seguinte escapada. Previsiblemente será a Budapest , «que organiza meu irmán Pedro, que ten unha axencia de viaxes»: «Ultimamente viaxamos moito con el, sobre todo viaxes organizados que están moi ben, porque non te preocupas de nada e son supercómodos». Teñen sorte de que tanto a el como a ela lles gusta coñecer mundo, unhas veces sos os dous e outras veces tamén con amigos, que teñen fillos e autocaravana.